Saturday, January 11, 2014

සක්මන් සඳ

මාර්ගය මිනිසුන්ගෙන් විනිර්මුක්තව තිබේ. ගෙදර බලා යන අවසන් කඩ වෙලෙන්දන් සාප්පු වසා දමා ගෙදර දුවන්නට සැරසෙති. නගර මධ්‍යය අමු සොහොනක් මෙනි. වෙලාව රාත්‍රී 9ට පමණ වන්නට ඇත.
ඔහු කතාවකින් තොරවම රිය පදවයි.  මට වෙහෙසක් දැනේ. දිනය නිම වී ඇත. නිවසට යා යුතුය. එහෙත් සිත පිරී නැතැයි හැඟෙයි.

ඔහු නගර වීදියක රිය නවතා බැස ගනියි. යන්නේ කොහෙදැයි, කුමක් කරන්නේ දැයි කිසිදා මම නෑසිමි. ඔහුගේ සියලු අඩල් රස්තියාදු ගමන් මට ප්‍රිය වූ හෙයිනි. 

මම රියෙන් බැස ඇඟමැලි කඩමි. ඔහු මා අසලින් සැහැල්ලු අඩි තබමින් ඇවිදින්නට වෙයි. මම ඔහු පස්සෙන් දැවටෙමි.  තොරතෝන්චියක් නැතිව කතා කරමින් නගරයේ හිස් වීදි දිගේ අපි ඇවිදිමු. කඩ පිල් වසා ගෙදර යාමට ලහි ලහියේ සූදානම් වන්නෝ පුදුමයෙන් බලා සිටිති. දෙනෝදාහක් නිදාවැටෙන්නට වලිකන රාත්‍රිය නොතකා, දවස ඇරඹුනේ දැන් යයි හඟවමින් අපි සැහැල්ලුවෙන් ඇවිදිමින් සිටින්නෙමු.

යුවලකට සිතන්නට ඊට වඩා බොහෝ බර දෑ ඇතුවා විය යුතුය. කඩපිලකට විත් ගෙට අවැසි දේ මිලට ගනු විනා , හිත නිදහසේ මෙසේ ඇවිදිය හැකිදැයි වීදි කඩකරුවන්ට විමතියක් පහල නොවන්නේ නම් අරුමයකි.රස්තියාදුකාරයින්, බේබද්දන් , සෙල්ලක්කර තරුණයන් , විදේශිකයන් විනා යුවලකට ඇවිදින්නට නුවර රාත්‍රිය සුදුසු නැතැයි උන් සිතනවා විය හැකිය.  අපට එහි අරුමයක් නොදැනෙයි.

බට්ටි .. කීය වෙනකල් ඉමුද ?

ම්ම් තව ටිකක්...

පිස්සුද... තෝව අද දොළහෙන් මෙහා ගෙදර යවන්න බැහැ.

මට බැහැ. එහෙනම් ගෙදරම අරන් යන්න වෙයි.

හා ප්‍රශ්නයක් නැහැ. අපෙ අම්ම කන්න දීල නිදියන්න තැනකුත් දෙයි.

මට බැහැ.

ඔහුගේ සොඳුරු ආධිපත්‍යයට අභියෝග කිරීම නිශ්පල මෙන්ම ප්‍රීති සහගතද වෙයි. දිනන්නේ ඔහු බැවිනි .

දැන් අරෙහෙ යන්නෙ කවද්ද?

මට බැහැ. යනවනම් වෙනම කාමරයක් ඕනෙ මට.

එහෙම බැහැ.  මාත් එක්ක ඉන්න ඕනි.

මේ හැමදාමත් රණ්ඩු ඇල්ලූ වදන් පමණකි. එහෙත් තරුණ සිත අන්දමන්ද වෙයි.නමුත් ඔහු හොඳින් දන්නා මා , දන්නා කරුණකි.  උවමනා නම් අපට එකිනෙකාට තුරුලුව පමණක්ම , සිපගැනීමකිනුදු තොරවද රැය පහන් කළ හැකි බවය.

රාත්‍රිය වේගයෙන් ගෙවී යයි. අක්බාර් පාලම අප නොදැක ඉන්නට බැරුවාක් මෙන්, අපට ආරාධනාත්මක ආලෝකයන් නිකුත් කරයි. කණාමැදිරින් නොකියාම සැඟව ගොසිනි. ආලයේ දිස්නයද එබඳුමද? කලකට ඉහත වේගවත් ගිනි පුලිඟුවක් මෙන් දෑස් නිලංකාර කළ ඒ හැඟුම අද , කලාතුරකින් එලි එක දෙකක් විහිදන කණාමැදිරි එලියක් වී ඇත්ද?

යෝධ පෙම් තුර ගණ අඳුරේ , තිත්ත කරුවලේ ගිලී ඇති අයුරු දැක සිත පැකිලෙයි. ලා තැඹිලි එලි විහිදන ලාම්පු කණු දෙස අනේක වර නොමනාපයෙන් බැලූ දෑස් , අද අඳුරෙහි තැති ගනී. අන්ධකාරය එතරම්ම බියකරුය. බූවල්ලෙකුගේ අඬු ලෙසින් දෑත් විදා සිටින පෙම් තුරෙහි සෙවණැලි බිය ගෙනේ.

අපි යමු බට්ටි. කරුවල වැඩි. එච්චර සේෆ් නැහැ. 

මා සිතූ දේ ඔහුගේ මුවින් ගිලිහෙයි. තැවීමක් නැත. බලාපොරොත්තු මෙන්ම සිහිනද නැත . හෙටද අද මෙන් දවසකි. ඒ ගැහැනු ජීවිතය, හැඟුම්බර නොවී ආනන්දයෙන් යුතුව අද හෙවත් මේ මොහොත කෙරෙහි කෘතවේදීව , සැබෑ වේදනාව නොතකා සිනහ වෙයි.

-------

එක්තරා දවසක , මධ්‍යම රාත්‍රියද ආසන්න වනතුරු , මහනුවර නගර වීදි දිගේ විසේකාර කොලු ගැටයකු සමග ඉබාගාතේ ඇවිද ගිය ඒ කෙල්ල , මහ ගැහැණියක පමණක් නොව , දඟකාර නොවන්නැයි දූ පොඩිත්තීට තරවටු කරන අම්මා කෙනෙකුද වී සිටින්නීය. ඇයට තවමත් දශකයකට පෙර දිනෙක , නුවර පුරා මධ්‍යම රාත්‍රියේ තැබූ පිය සටහන් හා කතා බහ මතකය.  කොලඹ වීදියෙහි , ඒ නැවතුම් පලෙහි එතැන්ම මාරුතිය නවතාගෙන ඇය පද පෙලක් කුරුටු ගාන්නීය.

සබඳ , පෙර 'අවසන් දිනෙක'
මා හෙලූ අවසන් සුසුම
කලතා අලු වර්ණයක 
කැන්වසයෙහි අඳිනු මැන..

දීප්තිමත් වර්ණ පදාසයක් 
අහම්බෙන් මෙන් විසි කොට 
හංගා අඳුරු අලු පාට ,
සිනහවක් තවරනු මැනව.. ..

එහි කොනෙක දුටුවෙද? 
පෙර මැදියම් රෑක 
නුවර වීදියක වට
කඳුලු කැටයක බොඳ ?

No comments:

Post a Comment