උදුම්බරා

දස වසකට පෙර .... දෙසැම්බරයේ දවසක ...

සන්ධ්‍යාව ඉතා අඳුරුය. ගුප්තය. අස්ථි කූඩුව දක්වාම  සම් මස් ඇට නහර විනිවිද ගිය , දරාගත නොහැකි තරම් සීතලකි. ගතෙහි දාහයක් නැතුවාක් මෙන්ම සිතද අනාතුරය. මඳ පින්නෙන් තෙත්වූ අක්බාර් පාලම්  සිමෙන්ති බැම්මෙහි දෑත් ගසා ගෙන මම කණාමැදිරි සංදර්ශනයක් සිත යටින් පතමින් සිටිමි.

'අද කණාමැදිරිත් නැහැ'  
මා සිත කියවමින් , කලකට පෙර මා ලියූ අකුරු සිහිගන්වන්නටදෝ ඔහු පාලමෙන් පල්ලෙහි අඬා බහින ගං දියට කෙළ ගසයි.

කණාමැදිරිත් නිදන සීතල දෙසැම්බරයෙහි අක්බාර් පාලමට නින්දක් නැත්තේය . වසරකට පෙර, සුන්දර කුඩා යුවතියක , සිය සිරුරටත් වඩා බර වූ හදකින් අක්බාර් බැම්ම කෙළවර හෘද සටහනක් තබා සමුගෙන ගියා මතකය. වසරකින් වියපත් ඒ යුවතිය , වඩාත් අඳුරු හද සටහනක් අක්බාර් තාප්පයෙහි නිසංසලේ පින්සලයකින් සිතුවම් කරන්නීය. එහෙත් අනාතුර සැහැල්ලු සිතකින් අඳුරේම මඳ සිනහවක් දෙතොලතර රඳවා සිටින්නීය.

 නිල් පාටට හුරු අලුපාටක් හාත්පස පැතිරෙන්නේ , නිදන සරසවි බිම වැතිරෙන සිහින් සිනිඳු පොරෝනාවක් විලසිනි. සිත තිගැස්සෙයි. මම අක්බාර් බැම්මෙන් මෑත්ව අත බැඳි ඔරලෝසුවෙහි කටු අඳුරේම , අසීරුවෙන් සොයමි.

ඔහු සුරතින් ඔරලෝසු මුහුණත වසා අල්වා මදෙස බලයි . . මම වරක් බලා යලිත් ගඟ වෙත හැරෙමි. ගතවූ මොහොතට , සිතුවාට වඩා වේගයෙන් රෑ වී තිබෙයි.  ගඟ ගලනු නොපෙනෙන තරම්ය. ගඟට සහ රාත්‍රියට අයිතිවාසිකම් කියන්නාක් මෙන් , වවුලන් මුහුණ සමීපයෙන්ම පියාඹන්නේ 'ගෙදර පලයන්, දෑන් රෑ අයිති අපට!' කියා තරවටු කරන්නට මෙනි. මා මෙන් නොව , ඔහු මෙන් නොව , මහවැලි ඉවුරේ බට පඳුරු කොළ හැලී , උස ගොස් වියපත්ව තැන්පත්ව සිටිති. ඔහුත් මාත් හුවමාරු කොට ගන්නා ඇනුම් පද , කවි සහ කෙලි කවට කම් උපේක්ෂාවෙන් ඉවසා , නොදුටුවාක් මෙන් ගලන ගඟ සිය ගමන නොනවතයි.

දොලොස් මසකට පසුව දෑස් හමුවෙයි. මසිත දැඩි වෙයි. අනාරාධිතව එන යන දෙහිතකට නොමනාපවම මියෙන තුරු සිටිය නොහැකිද ?

 'නපුරු වෙලා මේකි' 

එක නෙත් හී බැල්මකින්  වෙඬරු මෙන් දියවී වැගිරුනු ඉපැරණි ගැහැණු සිතෙහි කෙටි කලෙකින් ඉදිව ඇති සවිමත් ප්‍රාකාරයට ඔහු ශාප කරනවා විය හැකිය.

දෑසෙහි දිලිසුම නොනවතියි. මමද එක එල්ලේ බලා සිටිමි. මඳක් සැලුනු හද යලිත් ප්‍රකෘති අන්ධකාරය වටහා ගන්නේය. . එහෙත් අන්ධකාර පෙම් තුර සෙවණෙහි , පරපුරක පෙම් සුසුම් විභවයක් ඇතුවාක් මෙන්ය. කල්ප ගණනාවක එක් තැන් වූ ආදර හැඟුම් ලියැවූ පෙම් වෘක්ෂයේ කුඩා සිදුරු අතරින් පෙරී එන ලා සඳ එලිය සම විනිවිද එන්නත් වෙයි.

'ශික්.. හරියට ඕලෙවල් පන්තිවල කොල්ලො කෙල්ලො වගේ' ඔහු මටත් ඔහුටත් සිනහසෙමින් දෑස් ඉවත හරවයි.

මගේ ලය මත නිසංසලේ මුහුණ හොවා සජීවී නිද්‍රාවකට පත්ව සිටින ඔහුගේ කෙටි හිසකෙස් පිරිමදිමින් මම ශාන්ත මනසින් නිහඬව සිටිමි. පෙම් තුරට මඳක් ඔබ්බෙන් ලා තැඹිලි එලියක් විහිදෙන ලාම්පු කණුව මගේ මතකයෙන් කිසිදා නොමැකෙයි. අක්බාර් පාලම දැන් නොපෙනෙයි. මම කල්පනාවෙන් තොර වෙමි.

එක්කෝ මග වැරදී අතරමංවූ , එක්කෝ සිය දීර්ඝශිශිර නිද්‍රාවෙන් පිබිදුනු කලාමැදිරියෙක්,  තනිව සරන්නට බියෙන්දෝ තණ ගොල්ලෙන් අඩියක් දෙකක් මෑත්ව , එලි නිවා ගෙන යලිත් තණ පඳුරු ගොන්නෙහි හිස ගසාගෙන සැඟව ගනියි. 

'මට බනින්න' ඔහු මගේ ගෙල වෙත ලංව  උණුසුම් දෙතොලින් කොඳුරයි.

කලකට ඉහත මේ පෙම් තුර යටදීම , ඔහුගේ උණුසුම් චුම්බනයකින් පවා අසීමිතව ස්නේහයෙන් මත් වූ මා නම් ගැහැණිය මෙහි හිඳී... එහෙත් මෙදා රැයෙහි සුපුරුදු අතු බඳෙහි හිඳගෙන ඈ , අම්මා කෙනෙකුගේ දයාවෙන් ඒ මඳ කෙඳිරියක් නගන සීතල මුහුණ පිරිමදිමින් , ලය මත නිදන නලලත සිප ගනියි.

කලක් අහිමිව තිබූ මනහර බෝනික්කෙකු අහුමුල්ලකින් යලිත් සොයා ගත් කුඩාවෙකුගේ ප්‍රහර්ශය , ජයග්‍රාහී සිනහව ඔහුගේ දෙතොලේ ඇඳී මැකී යද්දී  , අදිසි ලෝභයක් හදිසියේ පහළ වූ අයුරෙන් යලි යලිත් , තවමත් යලි යලිත් ගැහැණු  ගෙලත් නලලතත් දෙකොපුලත් අතොරක් නොමැතිව සිප ගනී. 

' කී පාරක් බැණුම් ඇහුවා කියලද? නේහ් ? ' 
අනේක වතාවක් ලිහිල් අත් මිටින් මිදී ගිය දඟකාර කිරිල්ලක යලිත් මිටින් ගුලි කොට ගෙන ලයට තද කොටගත් කුරුල්ලා උජාරුව මුසු ඔලොක්කුවකින් කොඳුරයි. 

සීතලෙන් ආතුර මා , සිය සුරතින් බඳට තුරුල් කොට ගෙන,  පොළොව බදා වැතිරුන රුක් මුල් මගහරිමින් , ඔහු නිහඬව පියමනියි. පෙම් තුරු හෙවනැල්ලෙහි අඳුර අවසන් වෙහි. ඉන් ඔබ්බෙහි , තැඹිලි පාට ලා එලි පිටවෙන පහන් කණුව හමුවන සීමාවෙහි,  අපි දෑත් පැටලුම් හැර එකිනෙකාට අයිති සීතලෙහි ගල් ගැසෙන්නෙමු .


රිය තුල උණුසුමින් නොසැලී ගල් වන මා සිත නොතකා , ඔහු අවසන් සිප ගැන්ම ඉල්ලා සිටී.

උදුම්බරා ... හිනැහෙනවා... 

සීතල රාත්‍රිය විනිවිදින තියුණු හී පහරක් වැනි ගී තනුවක් රිය තුල දෝංකාර වෙයි. අල්විස් පොකුණ වටරවුම පසු වෙයි. ඔහු වසරකට ඉහත මතක ආස්වාදනය කරමින් මා සුරත ගෙන ඔහුගේ ලයෙහි හොවා ගනියි.

'කලින් වාහනෙ වගෙ නෙවි , මේකෙ සීට් දෙක අතර දුරයි බට්ටි ' ඔහු කොඳුරයි .
 මම සිනහ වෙමි . දුර ! අතේ දුර !

 උඩපේරාදෙණිය හංදිය පසු වීමට ආසන්නය.

ජීවිතයේ ප්‍රථම වතාවට මම ඔහුගෙන් යමක් ඉල්වීමි. අතීත මතකයක ගැලෙන්නට මට හදිසි දරුණු උවමනාවක් මතුවෙයි. 
' උඩපේරාදෙණිය පැත්තෙ ගිහින් එමුද? '

ඔහු මුවෙහි ලොකු සිනහවක් නැගෙයි. වාහනය අතුරු පාරෙහි වන රජදහනට ඇදෙයි. ඒ අමරණීය හරිත වංගුව පසුවෙයි. රිය ඇදෙයි. මම නිහඬව අඳුර සහ තුරු හිස් අතර මතක ආවර්ජනය කරමි. රූස්ස තුරු පතර පමණක් පෙනෙන පාරාදීසය තුල ටී එම් ජයරත්න දෝංකාර හඬින් 'උදුම්බරා' ගයයි. ආලාපයක් විලසින් හද ඇතිල්ලී යන වයලීන තත් අතීත සීරුම් යලි පාරවයි. ආසන පරතරය නොතකා ඔහු රිය පදවමින්ම පපු තුරුලට මා ඇද ගනියි.

උදුම්බරා හිනැහෙනවා....  
ඉර අඳුරට හැංගෙනවා......
දස දහසක් සම් මස් ඇට .....
 ගිනි ගෙන රත් වුනු දවසක් , 
සැනසෙන එක හැන්දෑවක.. 

මම මහකන්දේ සීතල කපාගෙන 'උදුම්බරා' අසමින් මාරුතිය සරසවි සීමාවට වේගයෙන් පදවමින් සිටිමි. මේ වන්ම සීතල දෙසැම්බරයක දශකයකට පෙර ඇදී ගිය රියක සටහන් දැන් නොසෙවිය හැක්කේය. ඒ රියෙහි හිඳ සිටි රූබර තරුණියද දඟකාර කොලු ගැටයාද නාඳුනන්නන් වී කලක් ගෙවී ගොසිනි.  සිත්වින්දීත් නාරදත් සුව නිදි ලබන සීතල හවස් යාමයෙහි , සිත්වින්දීගේ අම්මා තැඹිලි පාට එලි විහිදන ලාම්පු කණුවක් අසල රිය නවතාගෙන , අමරණීය ප්‍රේම වෘක්ෂයෙන් සෙවණ වූ තණගොල්ලෙන් මතුව එන අහඹු කණාමැදිරි එලියක් සොයන්නීය...

එකත්පස්ව උන් සිත

සිත්වින්දීගේ අම්මා අදත් පේරාදෙණියෙහි යෝධ පෙම් තුර අසල මාරුතියෙහි හිඳ සිටින්න්නීය.
සුක්කානමට හිස ගසා ඈ ඇගෙන්ම පැනයක් අසන්නීය. .

'බට්ටී , උඹ ඇත්තටම එයාට ආදරේ කලාද?
ඔව් මම එහෙම කළා.

'ඒක එයාගෙ ගැන හිතේ පිරිච්චි ලොකූ අනුකම්පාවක්  උදව් කිරීමක් වගෙ හැගීමක් වෙන්න බැරිද? '
එහෙම නැහැ. මම එයාට කවදාවත් අනුකම්පා කලේ නැහැ.

'එහෙමත් නැතිනම් ඒක ඔයාගෙ බොලඳ තරුණ හිතේ එයා ගැන ඉපදුනු වීරත්වයක් වගේ අභිමානයක් වෙන්න බැරිද?  '
මම දන්නෙ නැහැ. ඒක වෙන්න පුලුවන් සමහර විට, එයා මට වඩා ගොඩාක් ඉස්සරහින් හිටි හන්දා. 

-------

ඒ , තවත් හැන්දෑවක , යෝධ පෙම් තුර යට හිඳ, අප දෙඩවූ දෙවන දවස බව මතකය . ඔහු මට අහස පොළව සහ විසල් පෙම් තුරෙහි අමන්දානන්දනීය මිහිරියාව තනියෙන්ම විඳ සැනහෙන්නට ඉඩ දී , දිලී නිවෙන තාරුකා වන් මගේ දෑසට වරින් වර එබෙමින් කවියක් දෙකක් පිස්සුවෙන් වගේ මුමුණයි.

ප්‍රේමකීර්තිගේ 'ඔබෙ දෙතොල් පෙති ලිහී' නමැති ගී පදවැල ... මඳ වේලාවකට පෙර නොමනාප වූ ආදර යුවලකි. කළ නෝක්කාඩුව ගනන් නොගත්තේය. කිසිදු කේන්තියකින් තොරව ඔහු කෙසේ එතරම් සැහැල්ලුවෙන් හිඳීද?

'මගෙ ලොකුම ස්ට්‍රෙන්ත් එක තමා මට තරහ නොයන එක'  ඔබ කීවේ එහෙමය .

මා නිහඬව එකත්පස්ව හිඳ උන්නෙමි. අනෙක් පස මට හිමි නොවූයේය. ඊට කරදරද නොවූයෙමි.
එහෙත් .. තාරුකා විසුළ අහසෙහි අවශේෂ තරුවක්ව ඉන්නට නම් නොපැතුවෙමි. එහෙත් පුන්සඳින් විනිර්මුක්තවූ අකාලිකවම තිර අඩ සඳක දුටු අඩුවක් නොමැති බව සිහිවේ.

ලෝකයේ කිනම් කුරිරු හස්තයක් ඔබට එබඳු අකටයුතුකමක් කලේද? කිසිදා මට මෙතෙක් අසන්නට දහිරියක් නොතිබුණි.

'බට්ටි ... ඔයා මොනවද ජීවිතේ විඳලා තියෙන්නේ...  මම විඳලා තියන දේවල් එක්ක බැලුවාම. ඔයාට නෙමෙයි කිසිම ගැහැණියකට ඒක තේරෙන එකක් නැහැ. එහෙම ජීවිතේක දුශ්කර කම තේරුම් ගන්න බැහැ ලේසියෙන් කෙනෙකුට'

ඔහු මඳ නිහඬතාවයකින් පවසයි. මම ඒ අවස්ථාව මෙතෙක් හිතෙහි පැසෙමින් තිබූ පැනය අසන්නට වේදිකාවක් කර ගනිමි.

'ඇත්තටම ඇයි කොහොමද මෙහෙම උනේ?'
මම ඔහුට එකත් පස්ව හිඳගෙන , උණුසුමින් තොර සිහින් වමතට මඳක් හේත්තු වෙමින් , මෘදු බැල්මෙන් අසමි.

ඔහු අඟලක් මගෙන් ඈතට යයි. මොහොතක බැරෑරුම් මුහුණක් , තත්පරයකින් සිය ආත්මාභිමානය නමැති පොකැට්ටුවෙහි රුවා යතුරු ලාගන්නා වේදනාකර හැඟුමක්, ඔහුගේ මුහුණෙන් මැකී යයි. මොහොතින් යලිත් උඩඟු සැහැල්ලු හුස්මක්. මම පිලිතුරු බලා සිටිමි.

පෙම් තුරෙහි අප හිඳ සිටි හරස් අතට විහිදුනු ශාඛාවෙහි ඔහු හරහට වැතිරී උණුසුම් සුරතත් , නාමික වමතත් හිසට යටින් තබා මඳ සිනහවකින් පිලිතුරු දෙයි.

'දෛවය...  වෙන මොනවද?'

මා ඊට වඩා දිගු ජීවිත කතාවක් බලාපොරොත්තු වීමි.

'ඒ කිව්වෙ ?' කාරුණික කුතුහලයක් මට නොදැනී පැමිණ ඇත. එය නොහොබිනා නොවේද?එහෙත් දිව ඉස්සර වී තිබිණි.

' ඒ කිව්වෙ ඒක එහෙමයි '
 සුසුම වේගයෙන් පිට කළ ඔහු මා දුර්මුඛ කරමින් නැගිටියි

'යමන්... මෙතන තියාගත්තා ප්‍රශ්න අහන්න... යමන් ! '

මම රවා බලමි. ඔහුගේ ජීවිත ප්‍රවාහයෙහි ගසාගෙන ගොස් දිය සුලියකට හසුව නන්නත්තාරව කැරකෙන කුඩා අතු රිකිල්ලක් ලෙසින් මම නන්නත්තාර වෙමි. මට තරහක් එයි. යාමට නොකැමැත්තෙන් ඇවිටිලි දෑසින් හිඳින මගේ ඉණෙන් ඔසවා නැගිටවන ඔහු බඳ වටා සුරත යවා පෙම් තුරු සෙවණින් මා ඇදගෙන පිටවෙයි.

'උඹ නම් හොඳ තුවක්කුවක් තමයි කාට නමුත් '
ඔහු සියල්ල අමතක කොට කොඳුරයි. ඒ පෙම් තුරෙහි සෙවණල්ලෙන් මෑත් වූ තුරු සෙවණෙහි අවසන් වැලඳ ගැන්මෙහි කෙඳිරුමය!

ඒ සංවේදී පැනය මා යලිත් නො අසන්නට සිහි තබා ගනිමි. 

--------

මම 'මා' සහ 'මගේ අයිතීන්' වෙනුවෙන් ඔහු සමග ගෙන ගිය වාග් සටන් සිහිපත් කරමි.


'ඔයාට තේරෙන්න පුලුවන්. ඒත් ප්‍රායෝගිකව මේ ජීවිතේ කාටවත්ම ඉහ ගහන්න පුලුවන් එකක් නෙවි. බිලීව් මී, ඉට්ස් හාඩ්'

මා ඔහුට වේගයෙන් බැඳී යද්දී ඔහු මා සිත බිඳ දැම්මේ වරක් දෙවරක් නොවේ. මා ඉන් කේන්ති ගත්තේද වරක් දෙකක් නොවේ.

'ඇයි මට බැරි ? ඇයි ඔයාගෙ ප්‍රශ්නෙ මොකක්ද? ඔයා එහෙම උනා කියලා ජීවිතෙන් වැටිලා නැහැනේ. එහෙමත් තියෙද්දි මෙච්චර දුර ආව එක... ඒක මට ආඩම්බරයක් මිසක් ලැජ්ජාවක් වෙයි කියලා හිතනව කියලද හිතන්නේ... '
බොලඳ මා යතාර්තයක් නොදුටුවෙමි.

'තේරුම් ගන්න. ඔයා තේරුම් නොගන්න, මේ ජීවිතේ කිසිම ගෑනියෙක් තේරුම් නොගන්න , ජීවිතයක් මේක. මම ආදරේට ආසයි. මම මනුස්සයෙක්. ඒත් මට ඔයා ගැන එහෙම බඳින්න ඕනෙ කියන හැඟීමක් ඇවිත් නැහැ. '


මහා හෙණ වරුසාවක් එක පිට එක පිපිරෙන්නාක් මෙන් ගතව ගිය සොඳුරු මතක සිතුවම් එක් ගිනිකූරු පහරින් ඉරී දැවී යන්නාක් මෙන් , සත්‍යවාදී ඔහු මගේ සිතෙහි ශේෂ වී තිබූ ආදර පුංජයත් නිවා දැම්මේ ඒ වදන් කිහිපයෙන් බව මට තවමත් මතකය.

------
කඳුලු පිරි හෝරා කිහිපයක් තිස්සේ මම ඔහුත් මාත් මුල් වරට දුටු මොහොතට සිත ගෙන යමි.

යුග ගණනාවක් .. ඒ රිය තුල මම හිඳ උන්නෙමි. ඒ කෙටි යුග ගණනාවෙහිම අප අන් කිසි දෙයක් මතු කොට කතාකොට රණ්ඩු ඇල්ලුවද , එදිනෙන් පසු , එක්ත්පස්ව ගෙවිය යුතු අනාගතයක අවදානම පිලිබඳ සංවේදී මාතෘකාවෙන් බැහැර වීමු. (ඇත්තටම එතරම් දුර සිහින මැවුවේ මා පමණකි)


මගෙ සිත ඒ මුල්ම හමුවේ අතීතයට දිව යයි...

වැඩ නිමවී එලියට බසින මට පරිගණක තිරයෙන් දහස් වර දැක හුරු පුරුදු දෙනෙතක් කාර්යාල ලොබියෙහි දැල්වී මා එනතුරු බලා හිඳී ! ඔහු මිස මා 'එය' නොහැඳිනීමි.

දින ගණනාවකට අනතුරුව කෝපි කෝප්පයකට අපි යලිත් හමු වීමු. යලිත් මා එය නොහැඳිනූ බවම කියමි.  සැබවින්ම මා ආලයෙන් අන්ධ වූවාද? නොදනිමි.

බක් මාසයේ අවුරුදු නිවාඩුවෙහි දිනෙක , මම ඔබ සහමුලින්ම දැක ගතිමි. රන්දෙණිගල දක්වා ගිය රිය චාරිකාවෙහි අතොරක් නොමැති වදන් අතරෙහි මම ඔබ දැක ගතිමි . පුදුමය නම් එහි අරුමයක් මට නොදැනීමමය. ඔබ එදිනෙන් පසු මගේ වීර ප්‍රතිරූපය වූවාද? නැත. අනුකම්පාවට බඳුන් වූවාද? නැත. උවැසියක සේ මම එකත්පස්ව හුන්නෙමි. එකත්පස් ජීවිතය පිලිබඳ බොලඳ සිහින මැව්වෙමි.

ඔහු තටු සලා පියා සලන කුරුල්ලෙකු හෙයින්ම මගේ කුටුම්භ ප්‍රාර්තනාවන් අමනෝඥ බව මා වටහා ගන්නේ කාලයත් සමගය. සැබැවින්ම ඒ කොතරක් කලකට පෙරද ? .

-------

'මගේ අම්මේ , මොනවද ඔය හැටි කල්පනා කරන්නෙ ?'
නාරදගේ හැඟුම්බර ආදර ඇමතුමට මම ගැස්සෙමි. මධ්‍යම රාත්‍රියෙහි , කෑලි කැපිය හැකි අමාවක අඳුරෙහි ගැලී සයනයෙහි සැතපී හිඳින මගේ දෑස් විවර බව ඔහු දකින්නේ කෙසේද? මගේ සිතෙහි එක් කලෙක දියවී වැගිරුනු ආදර කුටීර බිතක එක් ගඩොලක් දෙකක් එහෙ මෙහෙ වී සෙලවෙනු නාරද හඟින්නේ කෙසේද?

ඔහුට බොරු කියන්නට සිත නොනැමෙයි.  ඇත්ත නම් විස කටු තුඩු , ඒ බෝසත් ලෙයින් සැදි පපු කුහරයෙහි අනින්නට මට නොහැකිය. කල්පයක් තිස්සේ එකත්පස්ව 'ඔහු' අසලින් ඉන්නට මා මැවූ හීන නාරද තරම් දන්නා කෙනෙක් තවත් වේද? වරදකාරී සිතිවිල්ලක් සමගින් සුසුමක් පිටවෙයි.

'මයෙ අම්මා, ඔයා දුක් වෙන්න එපා. සමහර දේවල් එන විදියට නේද බාර ගන්න ඕනෙ?'
ඔහුට සිතින් ද්‍රෝහි වන ගැහැණිය මම වෙමි. එය මගේ මිනිස් හදවත යැයි ඔහු මටම සැනසිලි වදන් කියන්නේය. ඔහුගේ පාද පරිචාරිකාව වූ මම , ඔහුගේ සෙනෙහසෙහි උත්තුංග ඵලය වූ සිත්වින්දීගේ මව් වූ මම අතීතය සිතෙන් හල යුතු නොවේද?

මගේ මනස සැහැලු වෙයි.  ගතද නිවී යයි. මෛත්‍රියෙන් සිත පිරෙයි. ඔහුට මම වෛර නොකළෙමි. තව දුරටත් නාරද මිස ඔහු මගේ ලොවෙහි නැත. අතීත අගාධයක මිහිදන්ව හුන් සජීවී ගිණි අඟුරක් වරින් වර සිතෙහි ඉස්මතු වන 'ඔහුගේ ස්මරණය'  කුඩා ගිනි පුලිඟු මෙන් සසල හද උණුසුම් කරන බව ඇත්තකි. ඉන් කලබල නොවන්නට තරම් දැමුණු සිතැති නාරදගේ පපුතුරෙහි මම හිස තබා කෘතවේදීව කොඳුරමි.

'ආදරේ කියන්නෙ ඔයාගෙ ඉවසීමට තාත්තේ. ඔයා කියන්නෙ මගෙ ජීවිතේ.. ඒත් මම අතීතෙට ද්‍රෝහි උනේ නැහැ තාත්තේ. ඒක වරදක් නෙවෙයි නේද?'

ඔහු මා වැලඳ ගනියි.

'ඔයා හොඳ ගෑනියෙක්. හිතෙන් දොස් කියා ගන්න එපා. ඔයා ආදරේ මට බව මම හොඳටම දන්නවා මගෙ අම්මා...  නිදියගන්න... '

මම බිලිඳියක මෙන් කිසිදු වික්ෂිප්ත හැඟුමකින් තොරව ඒ දැමුණු පිය උණුසුමෙහි දෑස් පියා ගනිමි. 

නිදහසේ සුලඟ

'අනේ....'

ගම දෙවනත් කරමින් පැමිණ නැවතුනු බයිසිකලය දැක මම දුර්මුඛ වෙමි. ඔහුගේ දෑස් මගේ විස්මය සහ බිය දැක එලිය වෙයි. 

'මොකද? ඉක්මනට මේක දාගෙන නගිනව !' 
 හෙල්මටයක් පාමින් ඔහු ආයිත් ගම දෙක වෙන්නට බයිසිකලය රේස් කරයි. 

'කොහෙන්ද මේ කරත්තෙ හොයා ගත්තෙ?' 

කිසිදා නැග නැති මේ හුචක්කුවට නැගීම පසෙක තබා මා ගෙදර යන්නට සූදානම්ය.  මොටෝ සයිකල් වලට මම දක්වන්නේ භයක් නොව එය පිරිසිදු භීතිකාවකි. එහෙවු එකේ ඒ හුටු හුටුවෙන් පැමිණ මගේ දවස කා දැමූ ඔහු ගැන මට දැනෙන්නේ වචනෙන් කිව නොහැකි තරහකි.

'නැගපන් කිව්වම අහලා' 
ඔහුගේ අණට කෙසේවත් මට කීකරු විය නොහැකිය. භීතිකාවක හැටි ඔහු නොදන්නේද?

'මට බැහැ. කෝ වාහනේ. ඇයි දන්නෙ නැද්ද මම බයිසිකල් වල නැගල නැහැ කියලා. බයයි කියලා. ඇයි එහෙම තියෙද්දි මේකෙම ආවෙ ? '
මගේ කෝපය ගිනි කන්දක් වගේ පුපුරයි. 

'කිව්වම අහලා නගිනවද නැද්ද?'

'මම දන්නෙ නැහැ නගින්න.'

'මෝඩ එලදෙන. මෙතෙන්ට මෙහෙම කකුල තියලා නගිනු!'

වෙන කළ හැකි දෙයක් නැත. දන්නා හැටියට නැග්ගෙමි. අල්ලා ගැනීමට තැනක් නැත. ඔහුගේ උරහිස මිස.. ඇඟිලි තුඩින් උරහිස නොව ජැකට්ටුව අල්ලා ගතිමි. සියොලඟ වෙවුලයි. සිරුර දහඩියෙන් නෑවී ඇත. ඇයි හත්තිලව්වේ මම බයයි කිව්වම අහන්න බැරි. ? මගේ හද ගැස්ම මටම දැනෙයි. අඩමානෙට කූඩුවක එල්ලිච්චි ගිරවෙකු මෙන් මට වෙන සරණක් නැත.

'බය ගුල්ලි, ලැජ්ජාවෙ බැහැ' 
කියමින් ඔහු වේගයෙන් ධාවනය කරන මෝට සයිකලය ස්ටාට් වන්නේ එක පිම්මෙනි. මම විසිවී යමි. ටෝන් ! හඬින් මගේ හෙල්මටය ඔහුගේ හෙල්මටයෙහි වදියි.

මෝඩි. මගෙ හෙල්මට් එක හීරුවොත් ගහනව!  

අහෝ... පෙඟුනු දහඩිය එසේම තිබියදී ඔහු හිතක් පපුවක් නැතිව ඉගිලෙයි. නුවරුන් හැරි හැරී බලති. ලැජ්ජාව හිතේ පිරෙයි.

'මොකක්ද අයියා. ඇයි මෙහෙම කලේ...!' 
මට එය කියාගන්නට හෝ පණ තිබ්බ එක ලොකු දෙයකි.

You will never know how fun it is. soon you will start asking me to speed up ! You wait ! 

පිස්සු මැට්ටා. ! මට බහින්න ඕනෙ.නෑතිනම් මම කෑගහනවා මාව පැහැරගෙන යනව කියලා.
  මම කෑගසමි.

ඔහු තවත් වේගය වැඩි කරයි. රේසිං සයිකලය වේග මීටරයේ 80 පසු කරයි. 

මගෙ අම්මේ....
මා පාරෙහි නැවති , බයිසිකලය පමණක් ඉදිරියට විදී යතැයි බියෙන් මම ඔහුගේ ජැකට්ටුව තදින් අල්ලා ගනිමි.

මෝඩ බය ගුල්ලි. උඹ ජීවිතේ මොනවද විඳල තියෙන්නෙ. විඳල නැහැ. විඳවල විතරයි.... 
ඔහු කෑගසයි. මට හරියට ඒවා නෑසෙයි.

'අයියෙ මාව බස්සන්න . මාව වෙවුලනව ! ප්ලීස්. පොඩ්ඩක්.. නවත්තන්න.  '

වේගය බාල වෙයි. පැති කණ්නාඩියෙන් ඔහු මා වෙත බලයි. 

'මොකෝ?' 

ඇත්ත කිය නොහැක.

'මට වොශ් රූම් යන්න ඕනි'  

කෙල්ලෙකු එසේ කියද්දි ඊට නොනැමිය හැකි මනුස්ස හිතක් නැත.
ඇත්ත හංගා මම කියමි. ඔහු එය විස්වාස කරන්නට ඇත... 

'ආපෝ .. ටෝක්ස් නම් විහාර මහ දේවි වගෙ. ඒ උනාට මොටෝ සයිකලෙක නැග්ගම චූ යනව' 
නම්බුව පැත්තක ගියදෙන්. ඕනෙ එකක්. 

'ඔව් ඔව්. අනේ නවත්තන්න.' 
 මම පරාජය භාර ගෙන පින්සෙන්ඩු වෙමි. 

උරිස් අකුලාගෙන ඇඹරී ගිය පැය භාගයේ ප්‍රතිපලයක් වශයෙන් තිසර පටෙහි ගාංචුව ගැලවුනු බව , ජීවිතයේ ප්‍රථම වතාවට ශරීරය අහම්බෙන් ස්පර්ෂ කළ පිරිමියෙකුට කිසි සේත් කිය නොහැක.

 තව පැය කාලකින් පමණ සයිකලය නවතියි. මම බෑගයෙන් පපුව වසාගනිමින් අවන්හලෙහි නාන කාමරයට රිංගා ලොකු හුස්මක් හෙලමි. ඇත්තම නම් ඒ වෙනවිටත් චූ බරත් තදින් තිබූ බවයි.  සියල්ල සමථයකට පත් කොට පීඩනයද මුදා හැර මම සාමකාමී වේශයෙන් වාඩි වෙමි.

'බය ගුල්ලි' 
 කියමින් ඔහු මහ හඬින් හිනහ වෙයි.  මම තවමත් වෙවුලන කකුල් දෙක පාලනය කරගන්නට තැත් කරමින් රවා බලමි. මගේ රැවුමට කිසි දාක ඔහු බිය වූයේ නැත.

කෙටි කෑම වේලකින් නැගී සිටිමින් යලිත් බයිසිකලට නැගගන්නට වලිකන මා දෙස බලමින් , ඔහු 'wait' කියයි. 

'හෝව් හෝව් පොඩ්ඩක් ඉන්නවා කියල දෙනකල්.. මේකෙ ආයෙ යන්න වෙනවනෙ' 
ඒ කුඩා ඉඟි තුල මම එකල අහස් මාලිගා හැදුවෙමි. 

මම නිසි පිලිවෙලට නැග මෙවර වඩා පහසුවෙන් හිඳ සිටියෙමි. තිසර පටෙහි ගාංචුව කටුවකිනුත් , මගේ සිරුරෙහි ආරක්ෂාව ඔහුගේ උරහිසෙහි රැඳි දෑතෙනුත් සන්නද්ධවී තිබුණි.

You know Batti, this is a unique feeling. This is the feeling of freedom. Now don't look at the vehicles coming towards. Just TRUST me. I will handle it. Hold me. Feel the breeze. I want you to feel this. 

මම භාවනාවක මෙන් සමවැදී සිටි දැහැන බිඳෙන්නේ ස්ටාට් වූ වේගවත් පිම්මෙනි. 

'අනේ අයියේ හෙමින් ...' 

'පිස්සුද මෝඩි. හෙමින් යන්නෙ මෝඩයෝ...'  

කියමින් ඔහු 100 ආසන්නව වන තුරුම වේගය නංවයි. මඳ මොහොතකින් ඔහුගේ සුරුවම් දෑතෙහි නැලවෙන පැද්දෙන වේගවත් මොටෝ සයිකලයේ රිද්මයට මමද අනුගත වන්නට වූයෙමි.

ජීවිතය අධිවේගී ඕවිල්ලක පැද්දෙමින් දෙකන් කපා පහර දෙන සුලං පහරට ආශාවෙන් හුස්ම අල්ලන අයුරු මට දැණිනි. වෙව්ලන ගතත් සිතත් සන්සුන් වෙද්දි , ජීවිතයේ කිසි සේත්ම නොවිඳි නිදහසකින් හද පිරෙන අයුරු මට දැනෙන්නට විය. 

ඔහුගේ සිරුරට බර දිය නොහැකිව වේගයෙන් ඇදෙන මෝටෝ රිය පසු අසුනෙහි අපහසුවෙන් ඈත් වී යන මගේ සිරුරට ඔහුගේ මුලු සිරුරම බර වෙයි. හැගිම් වල ඉවුරු බිඳිමින් නිදහස නමැති යතුරු කැරැල්ල එක් එක ඉන්ද්‍රිය කපොලු හැර දමයි. මම ඔහුගේ පිටට වාරු වෙමි.දැන් මා ඔහුගේ වේගවත් සුක්කානමෙහි කොටසක් වී සිටිමි.

Now are you telling me to slow down ? 
ඔහු මගේ පපුවට ඔහුගේ පිට තුරුල් කොට ගනිමින් අසයි. 

'No. Dont ..' 
මම කොඳුරමි. 

බෝවන රෝගයක් ඇතුවාක් මෙන්, අපහසුවෙන් අපුලෙන් උරහිසෙහි රඳවාගෙන සිටි මගේ වම් අත ඔහු ඔහුගේ වමතින් ඉදිරියට ඇද ගනිමින් එය ඔහුගේ පපුතතුරෙහි රුවා ගනී.

චිත්‍රපට , බොලඳ පෙම් නවකතා , මල් ගස්, මේ හැම එකම අතාත්වික ප්‍රේම රැඟුම් යැයි මම එතෙක් කල් සිතා සිටි හැඟුම් එදා බැහැර කළෙමි. 
මම මගේ දකුණතත් හදවතත් සුලඟ තරම්ම නිදහස් කරගනිමින් ඔහුගේ බඳ වටා යවා දෑතින්ම ඔහුගේ පපුව බදාගනිමින් ඔහුට තුරුල් වෙමි.

'Life is Beautiful Idiot!.. wow....!' 

හරකි. මටද ඉඩියට් කිව්වෙ ...
ඔහු එසේ කෑගසමින් ඔහුගේ ලය බදා සිටින් දෑත් තනි අතකින් පිරිමදියි. 

මම නිදහස් ආලයෙහි සුවයෙන් අකර්මන්‍ය වෙමි.

'නෑ මට.... Don't slow down now...'  
ඔහුට තවත් තුරුල් වෙමින් කොඳුරමි.

ගහකොළත්, දෙපස කොලු කුරුට්ටනුත් , මහ හඬින් වේගයෙන් ඇදෙන මොටෝ සයිකලයෙහි කුරුල්ලන් දෙදෙනෙකු මෙන් වෙලී කෑගසමින් යන මේ ජෝඩුවට නොතිත් ඉරිසියාවෙන් පැලෙද්දී, මම ඒ ගැනවත් වගක් නැති ලෙස , නිදහසේ සුලඟේ ආස්වාදයට පලමු වරට ඉව අල්ලමින් මත් වී සිටියෙමි.... 

---------------

'මෝට සයිකලයක් පැද්ද කාලයක් මතක නැහැ අම්මි'
නාරද මගේ උකුලට බරවී ස්පෝට්ස් චැනලයෙහි රේස් බලයි.  ඒ හඬට අවනත වී මම පියවි ලෝකයට එමි.

'අම්මි... ඔයා සයිකලෙ යන්න ආස නැද්ද?'  
ඒ පැනයෙන් , කලකට පෙර සීතල සුලඟ මැද්දෙන් ඔහුගේ කෙසඟ අත පිරිමැදි මගේ අත්ල සීතල වෙයි.

'නැහැ අප්පච්චි. මට බයයි..'
බොරුවකින් , ඉදිරියෙහි කිය යුතුව තිබූ බොහෝ මුසාවන් මම පස් ටිකක් දා වසා දමමි... 

'අපරාදෙ.. ඒත් දවසක මම එක්ක යන්නම්කො' 

'හ්ම්ම්ම්.. අනේ මන්දා '  මම සිනාසෙන්නෙමි.

ඔහු තාමත් රූපවාහිනිය දෙස බලාගෙනය. මම , අලුත් අධිවේගී මාර්ගයේ වේගයෙන් ඇදෙන රේසින් සයිකලයක එකිනෙකාට තුරුලු වී ඇදෙන පෙම්වතුන් නොවූ ඉතා පැරණි ආදරවන්ත ජෝඩුවක් දිහා බලාගෙනය. 

Never the Same Moment !

එදා වෙනදාට වඩා බොහෝ වේගයෙන් රාත්‍රිය එලැඹි දිනයකි. ඒ කලකට ඉහත සීතල දුරුත්තය. අහස උසට නැගී සිටි උස ගස් අප දෙසම එබී බලන ඉරියව්වෙන් රිය ඉදිරිපස වීදුරුවට නෑමී සිටින්නාක් මෙන් මට පෙනෙයි. හාත්පස කරුවල බලා සිටියදීම වෙලා ගනියි. සීතලෙන් හිරිගඬු පිපෙද්දී වැස්ස ආලයට ඉඟි කරයි. ආලයෙන් මත්වූ දෙදෙනෙකුට මීටත් එහා සොබාදහමෙන් ආශිර්වාදයක් අවැසිද?

වම් පසින් වේගයෙන් ගලා යන දොල මහවැලි ඉවුරේ පෙම් පිය සටහන් මකා දමයි. ඒ යෝධ වංගුව තනිව සිටින්නෙකුට නම් බිය ගෙනෙනු නිසැකය. සොබාදමට ආගන්තුක යමක් වී නම් රිය තහඩු සහ වීදුරුවය. ඒ හැරුනු කොට එහි වූයේ සොබා දහමේ නිසැකවම කොටස් වූ ඔහුත් මාත් ගසුත් අහසත් අඳුරත් පමණකි.

ඔහු කිසිදු කලබලයකින් තොරව මගේ උකුලෙහි හිස හොවාගෙන හිඳියි.

Life is Beautiful like a Butterfly ! 

විටෙක මේ පොදු කියුම මා කෝපයට පත් කරවයි. ඔහුගේ මුහුණ දෙස බලාගෙන මම....

As long as your real life doesn't bother you 24/7 !

මා මිමිණුවේ සිතින් පමණකි. ඔහු මට වදයක් වෙමින් මගේ සිත කියවයි.

කොච්චර කිව්වත් අහන්නෙ නැහැ. ඉන්නව මෝඩියෙක් වගේ අතීතයෙ එල්ලිලා. උඹ කවද්ද ඔය ගුලෙන් එලියට එන්නෙ ?  

ඔහුගේ 'උඹ' වචනයට මා උවමනාවට වඩා සිත් රිදවා ගනිමි. ඔහු අමනාපයෙන් නැගී සිට ඔහුගේ රියදුරු අසුන පහත් කොට එහි දිගා වෙයි. මම අමනාප හඟවන අටියෙන් මගේ පස වීදුරුවෙහි නාසය අලවාගෙන අඬා බහින දොළට දෑස යොමමි. පෙනෙන දොළක් නැත. එතරම්ම කලුවරය.

ඉදිරිපස ඇති යෝධ වංගුවට කහ එලියක් වැටෙයි. ඉදිරියෙහි වාහනයක් එන සලකුණකි. මම හරි බරි ගැසී වාඩි වෙමි. තිගැස්ම නිසා මට එලිය බැලිය නොහැකිය. වාහනය එම වේගයෙන්ම අප පසු කරයි. නැවතුනු මගේ හිත යලිත් ගැහෙන්නට පටන් ගනියි.

ඔහු මා දෙස බලා හිඳියි.

'මෝඩි..ඒ වාහනේට අපිව පේන්නෙ නැහැ. අපිට උන්ව පේන්නෙ නැති තරම් මීදුම. උන්ට කොහෙද අපිව පේන්නෙ'

ඔහු සැහැල්ලුවෙන් මගේ බඳ වටා අතක් යවයි.  මට වාහනත් වංගුවත් අමතක වෙයි. ඒ වෙනුවට සීතලත් අන්ධකාරයත් , රිය වෙත ගූඪ අයුරෙන් එබී සිටින උස ගස් පෙලත් මතක් වෙයි. රැකවරණය හිත සොයයි.

මම ඔහුගේ පපුතුර අස්සෙහි හිස රුවා ගන්නෙමි. ඔහු කිසිදා ආදරයට බොලඳ බවින් උත්තර නොදුන්නේය. ඒ වෙනුවට ඔහු මගේ සෞම්‍ය වීගෙන සිත රිදවූයේය. උත්තර ධ්‍රැවයත් දක්ෂිණ ධ්‍රැවයත් ආසක්ත වන්නාක් සේ සෞම්‍ය මා ඔහුගේ රළු කමට බැඳි ගියෙමි.

ඔහුගේ  තනි අතින් මගේ කොණ්ඩය එක මිටට තදින් අල්වා ගනියි.

'රිදෙනවා අයියෝ' 
මම ඔහුගේ උරහිස සපා කමි.

ඔහු කිසිදු කරුණාවකින් තොරව කැටි කොටගත් කොණ්ඩය රැඳි අතින්ම මගේ හිස ඔසවයි.  මගේ දෑස් පියවෙයි. ජීවිතය කියවිය හැකි ඔහුට මගේ ආරාධනාව වටහා ගනු නොහැකිද? මඳ අඳුර , අන්ධකාර ගස් කොලන් , පසෙකින් ගලන දොළ පහරේ නාදය , මගේ හිත සමග නින්නාද දෙන ආශාවන් යටපත් කිරීමට කිසිදු වෑයමක් නොගනියි.

ඔහු සෙනෙහසක් නැති සේ මා පසෙකට කොට නැගිටියි. මම දුර්මුඛ වෙමි.  ඔහු ඉදිරියේ තරම් මම කිසිදා කිසිතැනක එතරම්ම ලෙහෙසියෙන් 'මා' නොවූයෙමි. එහි නිර්ලජ්ජිත , ආදරනීය , සෙනෙහෙබර  'මම' ඔරිජිනල් වේශයෙන්ම නිදැල්ලේ හැසිරුනෙමි.

'කිස් එකක් ඕනෙ !' මම අණ කරමි.

'බැහැ, එහාට වෙනව, කෝලම!' ඔහු ගණන් උස්සයි.

'මම බහිනව එලියට '   මම තර්ජනය කරමි .

'පල ඉතින්! මම යනව' 

'බැහැ. ඕනෙ !' මම බොලඳ වෙමි.

'ඉල්ලන ඉල්ලන වෙලාවට දෙන්න මම බැඳිල නැහැ' 

මම පරාජය වෙමි. යලිත් මගේ පස රිය වීදුරුවට මම නාසය අලවා ගමි. ඔහු වෙන මොකක්දෝ වැල් වටාරමක් කියවයි. මට එය ඇහෙන්නේ නැත. මම හ්ම් කියමින් අහක බලා සිටිමි.

'ඒයි... !'

ඔහු මගේ පිට පෙදෙසට කතා කරයි. මම අඩමානයට ඇලවී බලා යලිත් පස්ස හරවමි.  ඔහු රිය පණ ගන්වයි...

'අනේ......! ' මගේ හිත අඬන්නට ගනියි. ඒත් දත විකා ගෙන මම සිටින්නෙමි. ඔහුට මාත් මට ඔහුත්  කිසිදා පරාජය නොවූ බව මට මතකය.

ඔහු පණ ගැන්වූ රිය අඩියක් දෙකක් ඉදිරියට ගෙන යයි.

මගේ බඳ වටා එක අතක් යවන ඔහු අනෙක් අතින් මගේ කුර්තාව ඔසවා කොඳු ඇට පෙලෙහි මැද හරියට වන්නට සිය උණුසුම් හාදුවක් තබයි. එය විඳගත නොහැකි තරම් සරාගී හෙයින් ඔහුගේ දැඩි ග්‍රහණය අස්සෙන් මම ඇඹරෙමි. තවත් එක් හාදුවක් එතැනම තබා ඔහු කුර්තාව සකසමින් , කිසිත් සිදු නොවූවාක් මෙන් ඇදෙන රිය සියතට ගනියි.

ඔහුගේ හාදු දෙකෙහි උණුසුමෙන් මමද සුක්කානම් රෝදය මත උත්ථාන වී ඔහු දෑතට නතුව සිටිමි. වචන නො එයි.ඔහු රිය පදවමින්ම මා ඔහු වෙත ඇද ගනියි.

'තව එකක් ඕනි' මම ඔහුට තුරුලුව කොඳුරමි.

'බැහැ... ආයෙ නැහැ. ඔය ඇති'
ඔහුගේ අභිමානයට , ඒ රළු බවට මා කෙතෙක් ආදරය කළේදැයි අදද මට සිතා ගත නොහැකිය.

'අනේ...... ප්ලීස්....' 

'නාහෙන් ඇඬුවට මොකුත් ලැබෙන්නෙ නැහැ'...

මොහොතක් දෙකක් නිහැඬියාව රජ වෙයි. 


'You know Batti , I can give you another kiss, same place, same way... But its never the same moment Batti !'  

මම තවත් ආදරෙන් ඔහුට තුරුලු වෙමි....

'Shit ! This is exactly the life I was looking for... Life is Shit!'

ඔහු මගේ සවන් අසල හිඳ තමාටම කොඳුරයි.

'But you just said, Life is Beautiful'  

මම මඳ සිනහවෙන් කොඳුරමින් ඔහුගේ උරහිස සපා කමි.

'පලයන්... එහාට වෙයන් .. අනාචාරයේ හැසිරෙමින් රිය පැදෙව්වා කියල පොලිසියෙන් අල්ලයි'  

මගේ සිත ගෙවූ හැම තත්පරයක් ගැනම ලෝභයෙන් පිරෙයි.

---------------

අද සිත්වින්දී නැත. ගල් බංගලාවට පහළින් ලොකු වංගුව නාරදගේ රිය පසුකළේ කොයි වෙලේදැයි මතක නැත.

'ලොකු මැඩම් ... බහිනවද .. වඩා ගෙන ගෙට අරන් යන්නද?' 

නාරද නිවස අසල බැස ඇතුවා පමණක් නොව , මගේ රිය දොරද හැරගෙන මා බසින තුරු බලා හිඳියි. නාරදගේ දෑත් මගේ හිසෙහි රැඳෙයි. මට ඇඬෙන්නට එයි. ඔහුගේ සිනහ මුසු දයාභරිත මුහුණ දකින මම අන්ද මන්ද වෙමි.

දෙයියනේ මම කොච්චර පවු කරනවද?

ඇදෙන රියක සිට , කොඳු ඇට පෙලෙහි තැබු ඒ උණුසුම් නිහඬ එමෙන්ම අඳුරු හාදුව පිලිබඳ මතක බොඳ වන්නේ වාත වේගයෙනි...

එක හැන්දෑවක ..

හාත්පස අඳුර හෝ එලිය නොපෙනෙන විසල් පෙම් තුරු වියණ වෙත හීනි රතු හිරු බිඳිත්තක් වැටෙයි. එහෙත් එයින් විසල් තුරෙහි අප හිඳ සිටි අතු කඳට එලිය නොවැටෙයි.

එක් පයක් පොළවෙහි ගසාගෙන,  අනෙක් පය අවිනීත නොසැලකිල්ලකින් අතු ක‍ඳෙහි රඳවාගත් හෙතෙම , දෑත් හිසට යටින් තබාඑන සුවසේ තුරු හෙවණෙහි නිදයි. නොනවත්වා ඇරෙන වැසෙන ඇස් වලින් අහස සහ තුරු හිස දෙස බලා සිටියි. නිහඬතාවය බි‍ඳෙන්නේ ඔහුගේ චංචල පයට පැද්දෙන ගසෙහි කොල නැලවෙන සිලි සිලියෙනි.

මම ඔහුට නුදුරෙන් එම අත්තෙහිම හිඳගෙන දෙපා පද්දමින් උඩ බලාගෙන සිටියෙමි. මඳ සීතලක් හාත්පස පැතිරෙයි. දවසම උණුසුමින් තබා සිය රාජකාරි නිමවා අහස් දොර‍ටුවෙහි යතුරු කැ‍රැල්ල කරකවමින් හිරු බලා සිටින්නේ සඳට ඉඩ පවරන්නටය. සඳ කොතරම් සුන්දර වූවත් , නොතිත් ආලයෙන් බැඳී ගත් දෙසිතකට ආ ගමන්ම පෙන්වන්නේ තරව‍ටු බැල්මකි.

'ගෙදර පලයන්!' සඳ නොකියා කියයි.

වවුල්ලුන්ට අහස හිමි වන්නේ සැඳෑ අඳුර සමගය.. විසල් තුරට පිට දී  දැහැනක සමවැදී සිටින ඔහුට හෝ මට ගෙදර යාමට තරව‍ටු කරන්නට ලාවට මෝදුවූ සඳට තවමත් සිතී නැතුවා වාගේය.මා සිටියේ බියෙනි. කොයි වේලේ 'ගෙදර යං' කියා ඔහු කියත්දැයි බියෙනි. එහෙත් ඔහු එසේ කීවේ නැත. ඒ වෙනුවට අහස දෙස බලාගෙන , විටින් විට මා දෙසත් බලමින් , ගස් අත්ත පද්දමින්  ඔහු සිටියා පමණකි.

සිත හරියට වැවක් වැනි.  ප්‍රහර්ශයේ සිතුවිලි සිතෙහි පිරෙන්නට වූයේ වැව් බැම්මට බදාලිය නොහැකි තරම් උස් උසකිනි.  හිතෙහි සන්තුෂ්ඨිය උස්මුරුත්තා හැදෙන තරම්ය. නිහඬ, අන්ධකාර, ගුප්ත, තුරු හෙවනක් යට දෙදෙනෙකු භාවනාවක!

Life is Beautiful!  විඳවන්න එපා. Feel This Nature ! Its heaven ! 

ඔහුගේ කාව්‍යාත්මක කෙඳිරිය සන්ධ්‍යාව නමැති කැන්වසය මත ඇසිල්ලකින් ගැසූ ක්ෂණික පින්සල් පහරක් වැනි විය. ඒ නිමේෂය යලි යලිත් rewind කර පින්සල් පහරේ රූ සිරිය Slow Motion කොට මම ආයි ආයිත් නරඹන්නට ආශා වෙමි. සිරුරෙහි රෝම කූපයක් පාසා සන්ධ්‍යාවෙහි විචිත්‍ර මෝහනය ආස්වාදනය කරමින් ගතවන මොහොතට ලොබ බඳින්නට වෙයි. ඉදිරියෙහි එන අඳුර හිතට වදයකි.

මම දිගු හුස්මක් හෙළමි. අතු නිසල වන්නේ මොහොතකිනි.. බිම බලා හිඳින මගේ දෑස් දැකිය නොහැකිව , අකම්පිත බැල්මක් ආරූඪ කර ගනිමින් , ඔහු දිගා වී සිටින අතු මතින් නැගිට මා මෙන්ම දෙපා පහළට හෙලා හිඳ ගනියි.

ඉක්බිති බඳ බොහෝ සෙයින් නමා විසුලු අභිරූපණයෙන් , නැමී මගේ දෑස් එක එල්ලේ නරඹයි. නිහඬතාවය වදයක් නොවන්නේ පහසුවෙන් කියවිය හැකි හදවත් දෙකකටය. වචන වෙනුවට සිතුවිලි, බැලුම් සහ ඇස් දෙඩවීල්ල කරගනියි.

'නැතිවෙන්න යන දේට දුක් වෙන්න පුරුදු වෙන්න එපා බට්ටි. මේ ඉන්න මොහොතෙ දැනෙන සතුටෙන් තෘප්තිමත් වෙලා සං‍තෝසෙන් ඉන්න ඉගෙන ගන්න. Life is too short to suffer ! You suffered enough! But Not anymore ! '

මගේ මුවින් තවත් හුස්මක් පිටවෙයි...

නොරුස්නායෙන් ඔහු එදෙස බලා සිටියි. . මම දුක තැවරුනු මුහුණෙන් , විසල් තුර අස්සෙන් පිටත ලොවට එබෙමින් කොඳුරමි.

'කරුවල වෙනවා. යමු නේද?'

ඔහු මඳ සිනහවකින් මා දෙස බලා හිඳියි.

' මම දන්නව ඔයා කොච්චර මෙහෙම ඉන්න ආස උනත් ඔයාට මේ චාන්ස් එක ලැබිල නැහැ කියලා. ඇති උනාම කියන්න.මට පරක්කු වෙන්නෙ නැහැ'

මගේ දෑස් තෙත් වෙයි. සතුට සමග දුක මෝදු වෙයි. ඔහු ආයිමත් නැගිටියි.

'I told you not to think beyond!'

ඔහු මගේ හැම ඉරියව්වක්ම කියවීම දුකකි. ඒ ඇස් ඉදිරියෙහි සිතිවිල්ලකට හැංගෙන්නට ඉඩක් නැතිය.සුන්දර සොබාදහමට ආසක්ත වී මෝහනය වූ සිත, කෙමෙන් කෙමෙන් යථා ලෝකයට එන'යුරු හඟිමි. සිතේ මෝදු වෙන නොසැනසිල්ල අඳුර ගැන ඉඟි කරයි. මට ගෙදර යන්නට අවැසිය. මා සිත කියවමින් , ඔහු නැගී සිටියි.

යංද.. දැන් ඇතිද?

මම සිනහසෙමින් නැගිටිමි. ස්පර්ෂයකිනුදු ඉඳුල් නොවූ දෙසිතකට ආලයෙන් මෙතරම් මත් විය හැකිද? අප දෙදෙනා මත් වූයේ ගුප්ත අලංකාරයෙන් ආඪ්‍ය වූ සොබා දහමටද? නො එසේනම් අසිරිය එක සේ විඳ ගන්නට හුරුව සිටි දෙහදක් මුණ ගැසීමේ ප්‍රහර්ෂයටද?

උත්තර සෙවීමෙන් වෙහෙස නොවී මම ජීවිතයේ පළමු වතාවට වත්මනෙහි ආස්වාදය විඳ ගතිමි.

--------

දුරකතනයෙහි 'ආරාධනා' ගී රිද්මයෙන් මම තිගැස්සෙමි.

'හෙලෝ .. සිත්වින්දීගෙ අම්මි නේද? මම කුසලා මිස්. දූ අම්මි කෝ අහනවා'

ඉදිරියෙහි වූ අක්බාර් පාලමත් විසල් තුරත් එක මොහොතෙන් බොඳ වෙයි. ඔර්ලෝසුව දෙස කල්පනාවකින් තොරවම බලමින් මම රිය පණ ගන්වමි.
මීටරයක් දෙකක් පසුපසට ඇදුනු පසු යලිත් රියෙහි තිරිංග තද වෙයි. කෝල් එක!

'අහ් මිස්.. සොරි මිස්. අම්මි ලඟම එනවා කියන්න. චූටි ගමනක් ගියා.'

ඒත් ඇහෙන්නේ සිඟිති කටහඬකි.

'අම්මී, කෝ ඔයා? '

'එනව සුරංගනාවි... අම්මි පොඩි දුර ගමනක් ගියානෙ. හැබැයි දැන් මේ හොඳටම ලඟ ඉන්නෙ'

මම සුපුරුදු වේගයෙන් අක්බාර් රතු අහසෙන් මැකී යමි...

ඒ  තුරුණු අතීතයට මම පෙම් කළෙමි. ඒ තරම්ම නාරදගේ වර්තමානයටද  පෙම් බඳින ගැහැණිය මම වෙමි. සිත්වින්දී ඇකයේ හොවාගෙන ගී ගයමින් මහකන්දේ නිවස වෙත වේගයෙන් රිය පදවන ලාබාල මවකි.  

ඒ අපූර්ව ගැහැණිය දෙස , අමරණීය ප්‍රේම වෘක්ෂය සිය වියපත් දෑසින් බලා හිඳියි. සුරතලියක් ඇකයේ හොවාගෙන වේගයෙන් ඇදෙන මාරුතී රථය කලා ගාරය පසු කරයි.

කණාමැදිරි එලි

සුපුරුදු රිය නැවතුමෙහි මම ආයෙත් හවසක නැවතී සිටිමි.

මට හෝරා දෙකක් මෙහි කල් තිබේ. ඒ හෝරා දෙක තුල අන් එකද  සිතුවිල්ලකින්වත් මගේ මනසට ආලෝකය නොවැටිය යුතු වෙයි. එහෙයින් මම යෝධ පෙම් තුර අස්සෙන් පෙනෙන අක්බාර් පාලමට පමණක් එබෙමින් සිතෙහි අනෙකුත් ජනෙල් පියන් වසා දමමි.

දිවා කල පොළොවෙන් උණා ආ දාහය සෙමෙන් සැන්දැවේ සිසිල සමග මුසු වෙයි. ඒ වෙලාව තුල තිබෙන්නේ උණුසුමත් නැති සිසිලත් නැති මලානික පෙනුමකි. හැඟුමකි. එහෙත් එකල ඒ හැඟුමට මම බොහෝ සෙයින් ආශා කළෙමි. මොහොතකින් එලඹෙන කළුවරට මගේ සමාධිය බිඳිය නොහැකි වූයේය.

එදා අක්බාර් පාළමෙහි රළු බැම්මට නිතර මගේ වැලමිට සීරුනේය. එහෙත් ඒ රළු බවටත් මම ආශා කළෙමි. කටුක සීතලටත් ආශා කළෙමි. ඔහු සමග එහි විත් නැවතී බලා සිටි හැම දාකම පාහේ වැහි වැ‍ටුනේය.ඒ නිසා ඒ බැම්ම හැම වෙලේම තෙත්ව තිබුනි. ඒ මත දෙවැලමිට ඔබා ඈත පේන උණ පඳුරු දිහාවේ බලා සිටින මගේ දැහැන බිඳින්නේ ඔහු ගං දියට ගසන කෙළ බිඳකි. මගේ සමාධිය බිඳී යනු දැක්ම ඔහුට සහනයකි.

ඉනික්බිති අපි තරඟයට කෙළ ගසමු. කෙල බිඳුව ගං දියෙහි අන්තරස්දාන වෙන හැටි බලා ඉඳීම අපට එපා වූයේ නැත. කොටින්ම අප වගේම අපේ නොමනා පුරුදුත් එකිනෙකාගේ ප්‍රසාදය දිනා  සිටියෝය. එහි ආ පළමු දා මා හෙල්මටයට නිකට තබාගෙන රක්ත වර්ණ ආකාසයට දෑස් දල්වන්නට වීමි.

 Let's see if you are lucky !

කපට බැල්මකින් ඔහු සිනහ වෙයි. කෙල බිඳිත්තක් අක්බාර් තාප්පයේ සිට ගං පතුලට විදෙයි. එදෙස බලා මමද කෙල බිංදුවක් හලන්නට වලි කමි. ඊලඟ මොහොතෙහිදී කෙල බිඳිත්ත ලම්බාකාරව කැඩී විසිරී ගං පතුල සොයයි.. මගේ සිත උණුසුම් වෙයි. නිහඬ තාවයට මා බිය වන්නේ ඒ උණුසුම කොතෙක් ඔහුට දැනේදැයි සිත හොරගල් අහුලන හෙයිනි.ඔහු නිදහස් අහසට කොඳුරයි !

Life is beautiful! I knew you missed this!

 අහස දෙස බලා ඔහු මුමුණයි.

 Yah!

උණ පඳුරු , වේගවත් ගඟ දිය , රතු අහස , අඳුර ...මම වශීකෘතව හිඳිමි. ඔහුගේ කම්මුල් සෙමෙන් මා උරහිස් මත , පිරිමැදෙයි. තවදුරටත් මා ලාදුරු රෝගියෙකු නොවේ. එහෙත් සිත මහා යුද ගැ‍ටුමකය. හැඟීම් සමග පොර බැදීමෙන් දිනක් පුරා වෙහෙස පත් වූයෙමි. එහෙත් ජීවිතය යනු මේ මොහොත පමණක් නොවේ. ජීවිතය තුල දිගු නවකතාවක් තිබේ. පි‍ටුවක් නම් ඉරා විසි කළ හැකිය. පරිච්ඡේදයක් එසේ නොවේ. කවදා හෝ මේ පොත කියවන්නෙකුට පරිච්ඡේදයක් ඉරා හැංගූ පොතක් දීම පාපයකි. එහෙයින් පරණ පි‍ටු මතම කොනක් වෙන් කොට කුඩා හැඟුමක් පමණක් ලියා තැබුයෙමි. එහෙත් .... ?

අලුත් පරිච්ඡේදයක්? නැහැ. එක පි‍ටුවක් ? එක රූලක් ? එක අකුරක් ? සිත සමග මොලය ලොකු සමීකරනයක් විසඳයි. හැමදාමත් වාගේ සිත ජය ගනී. එය පක්ෂග්‍රාහී තීරණයකි.

හැරවිය යුතු තරම් උණුසුමකින් පීඩා විඳින මුහුණ නොහැරෙයි. මනුස්ස හැඟුම අභිබවා ආත්ම රුධිරගත උද්දච්ච කම් උණයි.

 'මහ ආඩම්බරකාර කෙල්ලෙක්'

 හෘදය විනිවිද යන කෙඳිරිල්ලක් ඇසෙයි. මම  තෘප්තියෙන් අඳුරට සිනහසෙමි.

මගේ සිත නිරතුරු පෙම් කරණ ඒ ආක්‍රමණශීලී පිරිමි ගතිය ඔහු තුලින්  ඉස්මතු වන්නට මගේ හිනහව පමණක්ම සැහෙයි. බලෙන් මගේ නිකටෙන් අල්වා ගන්නා දෑත් , සොඳුරු බලහත්කාරකමට මා නැමෙන තුරුම මා නොමුදවයි. මගේ ලොකු කම්  සුඛනම්‍ය වී ඇත්ත  ගැහැණිය මතු වෙයි.

මොහොතකට විනා දිගු විනාඩියකට තරම් පහස දීමට උද්දච්ච ගැහැණු සිත ඉඩ නොතබයි. ඔහු හරඹ කොට අමනාපව වෙහෙසව දිනා ගන්නා හාදුවට මා කවදත් පෙම් කලෙමි. එහි ඇති රිදවීමටද රහසේ පෙම් කළෙමි. එහෙත් මොහොතින් යලිත් මුහුණ හරවා ගන්නා මම පෙරට වඩා අඳුරුව ඇති  අහසටත් උණ පඳුරු වෙතටත් දෑස් අලවා ගනිමි.

 Too proud! Too much!

ඔහු කවදාවත් කිසිත් ඉල්වූයේ නැති. බාල්දු වූයේත් නැති. එමෙන්ම රිදවූයේත් මට ඇති පමණටමය.ඔහු කියවූ හිත , නාරද නොකියවූයේය.

ඔහුගේ උද්දච්ච ඇස් , මගේ සුන්දරත්වය හමුවේ නොයිවසිලිමත් වූ  පිරිමි කම, අන්ද මන්ද කිරීමෙන් මම රහසිගත තෘප්තියක් ලැබීමි. ඒ තෘප්තියෙහි ගිලෙන්නට එදා ඔහු මට අවසර නොදුන්නේය. යලිත් ඒ පිරිමි අත මගේ නිකට හරවන්නට බලවත් උත්සහයක...

Look at me !   ඔහු විධාන කරයි.

මම ඔහු දෙස බලා කිසිත් නොකියා ඒ ඇස් මතම ඇස් අලවමි. විනාඩියක් පමණ එදා ලෝකය නතර වී තිබිණි.වවුලන් හිස වසා කෑ කොස්සන් දෙද්දී , අදද සිහිපත් කළ හැකි ප්‍රහර්ෂයක ගිලී ජීවිතය මා බඳුනක නතර විණි.  ඔහුගේ දෑසෙහි වූයේ දෙවන සිප ගැනීමෙහි ආරාධනාව නොවේ. පළමුව සිප ගැන්මෙහි ශේෂ මතට හෙලූ පරීක්ෂාකාරි බැල්මකි.

Now I can see the miracle!

ඔහු නොසෙල්වී කොඳුලේය . බඳ වටා දෑත් යවා වැරෙන් මා ලංකොටගෙන , ඒ නිහඬ උනුසුමෙහි ගිල්වූ හෙතෙම අනෙක් අතින් සෙමෙන් මගේ මුහුණ ගං දියත් උණ පඳුරු වෙතත් හරවා , කන් පෙති අසල හුස්මක් පිට කළේය.

Look  ! can you see the miracle?

අන්ධකාරයත් , ඔහුගේ කෙඳිරීමත්,  නිහඬ බවත් , වවුලන්ගේ කචබචයත් මැද්දෙහි , ආශ්චර්යය මට සොයා ගන්නට කවදත් වාගේ පමා වූයේය.

උණ පඳුරු මත ඇලවූ දැස් ඉදිරියෙහි කෝටි ගණනක් සිඟිති එලි නිවී දැල්වුනි. එය මගේ හෘද සැනකෙලියෙහි අතුරු පලයක් වශයෙන් මැවුනු ඉන්ද්‍රජාලික මායාවක්ද ? නො එසේනම් දැසෙහි දොසක්ද ? නො එසේනම් ඒ සරාගී කෙඳිරියෙහි ‍රැඳි විස්මිත බලයකට නතුවී මැවූ ඉන්ද්‍රජාලයක්දැයි වටහා ගත නොහැකිව මම අන්ද මන්ද වූයෙමි.

කෝටි ගණනක් කණාමැදිරි එලි එකිනෙක නිවී දැල්වෙමින් මා නිලංකාර වී සිටියෙමි. උණ පඳුරු එකිනෙක නිවි නිවී දැල්වෙන සිඟිති එලි පුංජ අස්සෙහි නිල් එලි දහරා තවරන්නට වූයේය ,  ගං දිය පවා නිල් එලියෙන් නහවන්නට තරම් සිඟිති කණාමැදිරි එලි කෝටි ගණනක් නිවි නිවී දෑල් වෙන්නට වූයේය ! ඒ අපූර්ව කණාමැදිරි සැනකෙලියත් ඒ එල්ලේ දැල්වෙන මගේ මුහුණෙහි කාන්තියත් එකවර නරඹමින් ඔහු ජීවිතයෙහි නොතිත් කෙඳිරූ වදන් යලි මතුරන්නට වූයේය!

You are a little miracle! But sure he is a henry kaldera leave a miracle like you  !

---

පෙර කලෙක එක් බොහෝ සීතල රාත්‍රියක , නිහඬ යෝධ තුරු පතරින් සැනෙක මතුවූ කණා මැදිරියා මට සිහි නොකොට නොසිටිය හැකි වූයේය! හොර රහසේම අඳුරේම කිට්‍ටු කොට ,  දැසට මිලිමීටර කිහිපයක් නුදුරෙහි සිය පහන් එලිය දල්වා මා අන්ද මන්ද කළේ ඒ කණාමැදිරියාය. ඔහු ඒ කණාමැදිරියා දෝතින් ගෙන , මගේ කුර්තාවෙහි උරහිසෙහි ‍රැඳවූයේය.

Beautiful Miracle na?

ඒ ඉන්ද්‍රජාලික ආලෝකයෙන් මා නිරුත්තරව හිඳිද්දීම කණාමැදිරියා සිත් පිත් නැති සේ , එලි නිවා ගෙන පියඹා ගියේය. කෙල්ලෙකුගේ කුර්තාවෙහි උරහිසෙහි නැංගුරම් ලන්නට තරම් ඌට නිසල මනසක් නොවිණි.

එයින් පසු මම කණාමැදිරියන්ට බිය වීමි.

-----.

දෙපැය බොහෝ වේගයෙන් ගෙවී යයි. කිසිදා මේ සමාධිය  මෙතනින් එහාට නෑදෙයි. කාලයත් මනසත් ඊට හරස් වෙයි. සමාවත් දයාවත් සෙනෙහසත් එක සේ පුද දුන් නාරද තුරුල්ලෙහි කිසිදු අ‍තෝරයකින් තොරව සුව නිදි ලබන ඒ කුලවත් ස්ත්‍රියට  -  සිත්වීන්දීගේ අම්මාගේ සිතට,  මෙතෙකින් එහා මතක අවුස්සන්නට මම ඉඩ නොතබමි.. හෘද මුද්‍රාවක් ‍රැඳි රහසිගත අහිංසක මතකයක් පුරුද්දට මෙන් කැණ , එහි මුල්ම  විනාඩි කිහිපයක මොහොතක් (එනම් දෙපැයක්) ලැග සිටීමෙන් මා පාපී ගැහැණියක වන්නෙමිද?

මම සුක්කානමෙන් හිස ඔසවමින් රිය පණ ගන්වමි. වරදකාරී හැඟීමෙන් ආතුර හදවතින් යුතුව , විසල් තුරු පතරිනුත් , අක්බාර් පාලමෙනුත් ඈත් වෙන තුරු මාරුතියෙහි වේගය වැඩි කරමින්, සිත්වින්දීගේ පෙර පාසල වෙත ඉගිලෙමි.

පුරුදු පරිදි , සිත්වින්දී ඇකයෙහි හොවා ගනිමින් , හන්තානට සඳ පායන්නට පෙර, කණාමැදිරින් එලි බසින්නට පෙර, නාරදගේ ප්‍රිය මුහුණ දැක සිතින් පව් සමාකරගන්නා දැඩි අභිලාෂයෙන් , කුලවමියකගේ ලැසි ගමන හැරදා උපරිම වේගයෙන් අතීතයෙන් පලා යමි.