සඳ දුටුවෙමි

අවසන් දින එකක් නොව කිහිපයක්ම ගෙවී ගියේය. ඒ කෙසේ වෙතත් , ඒ අවසාන දිනය, නොසිතන මොහොතක මා වෙත එන බැව් මම දැන සිටියෙමි. උවමනාවෙන්ම හද තලා පෙලා,  විටෙක බලෙන්ම රිදවා ගනිමින් මම නුදුරෙහි එන එම වේදනාවට පෙරහුරු වූයෙමි. අමනාපයක් නොදැනේ. මන්ද ඔහු මට ජීවිතය සමග සිනහසෙන අයුරු ඉගැන්වූ හෙයිනි.

ඔහුගේ නිරන්තර උණුසුම ලද ඒ තෙමස මට සිහිවෙයි. ඒ මීට දශකයකට කලිනි.  අදටත් , මා දන්නා ලෙසින් ඒ මගේ ජීවිතයේ වසන්තයම යැයි කියමි. එහි ප්‍රහර්ෂය , සැණකෙලිය , මෙන්ම පරමානන්දයද අරක් ගෙන සිටියා පමණක් නොව , නොසැනසුම අසහනය හද වෙත එබී බැලුයේ එහෙමත්ම වෙලාවකය..

-----

එතැන් පටන් අප හමු වන සෑම දිනයම 'අවසන් දිනයදැයි' මම බියෙන් බියෙන් හදවත විමසා බලන්නට හුරූ වීමි.  සිතේ සහ මගේ වාසියට මම මටම පිලිතුරු දීගතිමි..
'නැහැ.. මට එහෙම හිතෙන්නෙ නැහැ'

අක්බාර් පාලම අසල තැඹිලි ලාම්පු එකක් විනා , අනෙක්වා එදින නොදැල්වින.  එහෙත් වෙනදාට නුහුරු මහා සුදු එලියකින් පාලම ශ්වේත වර්ණයෙන් දිලෙන්නේ මන්දැයි මම විස්මයට පත් වෙමි.

විස්මයෙනුත් විස්මයකි ! වසර දෙකකුත් හමාරක් තිස්සේ සඳ කොහේ නම් තිබුනිද? අහසේ සඳ ඇති වග අනේක වර අක්බාර් පාලම මත දුටිමි. එහෙත් ඉන් එලි දහර විහිදනු, ඒ ශ්වේත සඳ දියෙන් පාලම් බඳ තෙමී නැහැවී උමතු ආලෝකය පිටාර ගලනු මම වෙන කවදාවත් දැක නොතිබුනි.  කණාමැදිරි සංදර්ශනයක් මිස මෙහෙවු ආලෝකයක් මම නොදුටු හෙයින්ම සීතලද අමතකව ගියේ අසුරු සැණෙකිනි.

වෙනදා කතා මල්ලෙන් තොරතෝංචියක් නැතුව එලියට පණින ඕපාදූප අද ගුලිවී හද කුහරයෙහි හිරව තිබේ. ගලන සඳ දියර ,දෑස් වලින් උරා ගන්නට මෙන්  ,  මම මහත් ලොබ බැල්මෙන් පාලම් බඳ දෙස බලා සිටිමි. සඳ මිස දොඩමලු අනෙකෙකු නැත.

ඔහුගේද කතා මාලාවන් අඩපණවී තිබේ. පැහැදිලි අහස මුදුනෙහි මෙතරම් කලබැගෑනියක් ඇති කරන්නේ අඩ සඳකි. ඉන් පෙරෙන ශ්වේත කදම්බය මගේ සිත උමතු කරන්නට ආසන්නය. සීතලක් මතුව එයි. අවුල් ජාලාවක් වන් මගේ කොණ්ඩයෙහි පැටලී අතරමංව සිටින කණාමැදිරියෙකු දෙස නොකල්පනාවෙන් බලා සිටිමින් ඔහු කටට එන ගී කැබලි මුමුණයි. සීතලෙන් මිදෙනු පිණිස මම ඔහුගේ උණුසුම් අතකට හොරෙන් හේත්තු වෙමි. ආලයේ මං පෙත් විවර කොට , ප්‍රේමාවෙගයෙන් උමතුව මා වැලඳ ගන්නැයි ඔහුගෙන් යදින්නට , අහංකාර සිත ඉඩ නොදෙයි.

මේ මොහොත මගේ යැයි ආත්මාර්ථයක් මේ ඊයෙ පෙරේදා වෙනතුරුද හිතේ තිබුණා මතකය. අද මම මගෙන්ම යලිත් එය අසා බලමි. 

'මේ විඳින හැඟුම මගේය. මොහොතකට නුඹ නොමසුරුව ඉන් තුටු වන්න. ඔහුත් එක්ක ඒ සතුට බෙදා ගන්න . ඔබේ සිනහව සැහැල්ලුව තරම් ඔහු සතුටු කරන අන් දැයක් නැතැයි සිතන්න'

මගේ සිත අති පණ්ඩිත නාකි මැහැල්ලක් සේ මට උපදෙස් දෙමින් ඇඟිල්ල උරුක් කරයි.

'ඔහුගේ හැඟුම් නොසොයන්න. දිය හැකි අවසන් සුසුම් පොදද ඔහු බලා සිටින ඔබේ මුහුණේ ප්‍රහර්ෂය වෙනුවෙන් නොමසුරුව දෙන්න. ඔහුද ඔබ මෙන් වේදනාවෙන් උමතු වන්නට ආසන්නයේ වුවද සැහැල්ලු වෙස් මුහුණකින් සිනහ සී , දිනෙක යනු ඇත. නො එන බව , ඔහු පමණක් දැන සිටිද්දී , බිම බලාගෙන ඔහු බර පියවර තබද්දී , ඔබ කුඩා දැරියක් මෙන් ඔහුගේ කමිස කොණෙහි එල්ලීගෙන , මෙලෝ හසරක් නොදැන ,  උඩ අහසෙහි තරු බලමින් , සරසවි බිමෙහි තණ පිඩලි මගහරිමින් අඩි තබනවා විය හැකිය'

සඳ විසින් මා උමතු කොට ඇතැයි මට සිතේ. දෙගුණයක් එලි විහිදවූයේ නම් මා පූර්ණ උන්මත්තකයෙකු වීමේ චෝදනාවට සඳ වග කිය යුතු ව තිබිණ. සඳෙහි පටන් ගත් උමතුව , වියපත් වූ කල්හිද ඔහු වෙතින් නොමියෙන හද රැහැනක්ව පරාවර්තනය වෙයි .  එසේ මුදු මොලොක්ව ඇති  අරුමැති ගැහැනියගේ සිත නම් මිණ හැංගී ඇති සිඟිති ගුහාව සොයා ගත්තේ 'මේ මම්' යයි උදම් අනන්නාක් සෙයින් ,  ඔහු ආලිංගනයෙන් හෝ සිප ගැනුමකින් තොරව බොහෝ වේලාවක් මගේ මුහුණෙහිත් ගෙල දෙපසත් සිය රළු රැවුල් කොට තෙරපමින් සිඹියි.  නො එසේනම්, ඇතැම් විට ඔහුද මා මෙන්ම 'මේ අවසන් සිප ගැන්මවත් වේදෝහෝයි' තමන්ගෙන්ම අසනවාවත්ද? එයට ඇත්තේ අල්ප අවස්ථාවකි. මා ඔහු දනිමි.

දෙතොල් ඔහු වෙත පෑමට නොසිතෙයි. ආලවන්ත හැඟුමෙහි ඇලී වෙලී පැටලී සිටීම ඊට වඩා ආනන්දජනක බව ඉවෙන් මෙන් හඳුනාගෙන සිටිමු.  කොන්ක්‍රීට් බිත්ති හතරකට කොටුවී සිටීමට තවමත් ඇති නොතිත් අවස්ථා මග හරිමින් සඳ එලියත් , සීත සුලඟත් විසින් නිරතුරු බාධා පමුණුවන පෙම් තුර යටට අප අවසිහියෙන් මෙන් , උමතුවෙන් මෙන් නිරතුරු ඇදී ආයෙමු.  එය ගැහැණියක හා පිරිමියෙකු අතර ගොඩ නැගෙන හුදෙක් ආත්මීය බැඳීමකටද එහා ගිය සෞන්දර්යාත්මක උමතුවකැයි මම කියමි.

ආලයෙහි අසීමිත බව , පදනම් හෝ ඉරි හෝ කොටු නොමැති බව දෙවසරකින් වියපත් සිත හඳුනාගෙන සිටී.

කිසිදා කූඩු පොඩිත්තක සිරව ගී නොගැයූ කුරුලු පැටවෙකු  , උස් මහත් කුරුලු මහත්තැන් කෙනෙකු වන්නේය. උහු විසල් කූඩුවක් වෙත ආසක්ත කොට ගෙන , ආල රැඟුමෙන් ගාල් කොටගන්නට නොකැමති වීමි. කූඩුවෙහි දොර තදින් වසා පියා හිඳ , ඔහු සිප සනසා නලවා , ඒ මුහුණෙහි අවංක ප්‍රහර්ෂය දකිනු නොහැකි බව මම උදක්ම හඳුනා ගෙන සිටිමි.

දෙනෝදාහක් එන යන , දශක ගණනාවක් තිස්සේ දෙනෝදාහක් පෙම් සුසුම් , රාගී ආවේග සහ කඳුලු වැල් ඉවසා වදාරා සිටින යෝධ ප්‍රේම වෘක්ෂයේ සෙවණ මෙන් නිදහසින් උමතුව ඔහු සිප ගන්නට පමණක්ම රිසි වීමි. අනතුරින් විනිර්මුක්ත වූ , සුලඟද රිසිසේ එතෙන , එලිය මෙන්ම අවකාශයද රිසිසේ නිදහසේ පියඹා යන එතැන මඳක් නතරව , ආලයෙන් උමතුව මිස අඳ නොවූ සුන්දර කිරිල්ලිය අසල දැවටී , ඉවරයක් නැති ආලයෙන් මත්ව ඒ ප්‍රමෝදයෙන් සරසවි අහසෙහි වේගයෙන් කරණම් ගසමින් පියඹා යන උමතු කුරුල්ලෙකු දෙස , අඩ සඳ , අඩ දුකින් හා අඩ තුටින් බලා සිටිනු මම දැක ඇත්තෙමි.

------

'අම්මා , සීතල වෙයි , ඇතුලට එන්න ' 

ඔහු දෙන්නේ විධානයක් නොව , ආරාධනයකි. බැගෑපත් වීම පිරිමි කමට නොතරම් මෙන්ම , එයින් මසිතට අපුලක් මිස යටත් කරගැනීමේ විජයග්‍රහණයක් කිසිසේත් නොදැනෙයි. එහෙයින් ඒ විධානය මගේ රෝම කූප ආඩම්බරයෙන් පුරවයි.

අම්මා - ආදරය , සීතල වෙයි - ආරක්ෂාව , ඇතුලට එන්න - විධානයක ඔතා එවන ප්‍රිය ආරාධනය 

ආදරය යනු, හැඩයෙන් බරින් එලියෙන් සහ දිග පළලින් , එකිනෙකාගෙන් බොහෝ අනන්‍ය වූ , තාරකාවන් වැනිය. කෙතෙක් අනන්‍ය වුවද විහිදෙන සූර්ය පරාවර්තනය තාරකා එලියම වන්නේය.

පිපෙද්දී , සිය පෙති පුබුදු වූයේ සඳ නිසාවෙන්ද , තරු නිසා වෙන්ද කියාවත් ,  එසේනම් ඒ කොයි තරු එලියෙන්ද කියාවත් , සොබාදහම හෝ කොඳ කුසුම දන්නේ නැත.

අවසානයක් නොවූ එදින...

අද මම අක්බාර් පාලම උඩ තනිවම සිටගෙන සිටිමි. මුලු මහත් ජීවිත කාලයටම අක්බාර් පාලම උඩ තනිවම සිටින්නේ පළමු වතාවටය. සිත්වින්දීගේ මිතුරියකගේ උපන්දින සාදය ට පැමිණි ජේත්තුකාර තරුණ අම්මලා මග හැර මම පැයක් දෙකක් නිස්කලංකේ තනිවීමට ඉටා ගතිමි.

දසවසකට පෙර වූ ඒ අතීතය මිහිරිද අමිහිරිදැයි පැහැදිලිව වර්ග කිරීමට මම නොදනිමි. ඔහුත් මාත් එක් වතාවක් නොව සියක් වතාවක් පුරුද්දට මෙන් අක්බාර් පාලමෙහ්න් පහළ පේන මහවැලි ගඟත් , නදී ඉවුරත් , අන්ධකාරයත් ,අසලක වැතිර සිටින යෝධ පෙම්තුරත් බැහැ දැකීමට පැමිණියෙමු. පැහැදිලි හේතුවකින් තොරවම අප ඒ පුරුද්දට ඇබ්බැහි වී සිටියෙමු. ඔහු පසෙක නැතිව තනිවම අක්බාර් පාලමට අඩිය තබන්නට මීට ඉහත මා කිසි දිනෙක එඩිතර නොවීමි. ඒ හිස්කම අත් විඳ බලන්නට මම බිය වීමි. ආලය මෙතරම් මහත් ඵල ඇති කරතැයි මා හඳුනා ගන්නේ වෙන්වීමේ අනතුරු එලි දැල්වෙන තැනදීය.

අක්බාර් පාලම මතදී අප හමුවූ අවසන් දිනය සිහි කරන්නට ඇති නොකැමැත්ත නිසාම මා ඒ මතට පය නොතබන්නට ඇත. සිත්වින්දී ගෙන් මඳකට නිදහස් වන මොහොතකදී පෙම් තුරට ඔබ්බෙන් මාරුතිය නවතා හිඳ පෙම් තුර යටදී නොතින් සෙනෙහසින් තුරුලුව සිටි අහිංසක පෙම්වතුන් දෙදෙනගේ චිත්‍රයට අවසන් දිනයෙහි ඉඩක් තිබුනේ නැත.

එදින වෙනදාටත් වඩා අඳුරින් යුතු විය. පේරාදෙණි කලාගාරය අසලින් වාහනයෙන් බසිද්දී සුපුරුදු ලෙස ඔහුගේ නිහඬ දුරකතනය එලි දල්වයි. මා ඉදිරියේ හිඳිද්දී වෙනදාට එය නොදු‍ටුවා සේ යලිත් සඟවා තබද්දී මා කිසිසේත්ම පැනයක් නොනැගුවෙමි. මඳ රිදුමක් දැනුනද මා අහිංසක හිත රවටා යලිත් සිනහසෙන්නට පුරුදු වී සිටියෙමි. එහෙත් මා අසලක ඇති බව වත් නොතකා ඔහු අද දුරකතනය ට ප්‍රේමණීය අයුරෙන් පිලිතුරු දෙයි. එය මට දරාගනු අපහසු වෙයි. හදවත යලිත් හැඟුම්බර වී ඇතිද.? ගල් ව තිබූ සිත මාස කිහිපයක ඇවැමෙන් යලිත් සුඛනම්‍ය වීම යහපතට තුඩු නොදෙයි. අනර්ථයම ඇති කරවයි. ඔහු කිසිත් නොවූවාක් සේ යලිත් මා හා දොඩමලු වෙයි. හිතේ ඇති කුඩා කහටින් ආතුරව මට වචන ගලපා ගනු අපහසුය. එනිසා මම නිහඬව ඇවිද යමි. ඔහු කිසිත් නොවූවක් මෙන් අතීත හෑලි ගෙන හැර දක්වමින් මගේ නිහඬබව නොතකා තොර‍තෝන්චියක් නැතිව කියවමින් සිටී.

ගැහැණු හදවත රිදී තිබේ. ඒ රිදීම මා භාර ගත යුතු නොවේද? ඒ මා නොදන්නා නොසිතූ විරූ වේදනාවක් නොවේ. අනපේක්ෂිත හඳුනා ගැන්මක්ද නොවේ. එසේ නම් , ඔහුගෙන් මුහුණ සඟවාගෙන අඳුරට මුසු කරන මේ කඳුලු ඇස් වලින් ගිලිහෙන්නේ කුමක් නිසාවෙන්ද? මම අඳුරේම හොරෙන් දෑස් පිසදා ගනිමි. මා කවදත් ආශාවෙන් නරඹන පරිදි , පිට කොන්ද අක්බාර් තාප්පයෙහි වැතිර , දිගු කෙහෙ‍රැලි ගඟ ගලා බසින තාප්පයෙන් ඔබ්බට විහිදුවමින් අහස දෙසට නෙත් යොමා පසු පසට වැතිරෙමි. අහස සහ කඳු මිසක අන් කිසිවක් දැසට නොපැමිණෙයි. අහසෙහි හැමදාමත් මේ වෙලාවටගමන් ගන්නා දීප්තිමත් චන්ද්‍රිකාව අදද මා දැස් පසු කරමින් සිටී.

ඔහුද මා අනුව උඩ බලා සිටී. එහෙත් ඒ වෙනත් චන්ද්‍රිකාවක් දෙසය. පෙර මෙන් කණාමැදිරින් සැනකෙලි පෙන්වන්නේ නැති. ඔවුන් අපට වඩා වේගයෙන් මහලුව ගොස් ඇතුවා විය හැකිය. 


මොකෝ බුම්මගෙන. ? අද හවස අපූරුවට හිටියෙ? මොකද උනේ?
ඔහු කිසිත් නොවූ අයුරෙන් විමසයි.

මට හැඬුම් එයි. කඳුලු නවතා ගැන්ම අපහසුය.

මම ආස නැ මම ඉන්න වෙලාවට අනික් කෙල්ලො කතා කරනවට. අඩු ගානෙ මට ඇහෙන්නෙ නැති වෙන්න එවුවා තියා ගන්න බැරිද.

ඔහු කෝප ගනී..

මේ මොන කෙහෙල්මලක්ද.. ? අපෝ බැඳපු උන්ට මොන වදයක් ඇතිද හැබැට?

මම හඬමින් ඔහුට තුරුලු වෙමි.

මම එපා කියල නැහැනේ. මම ඉන්න වෙලාවට එපා..

මට මා පත්ව ඇති ඛේදනීය වේදනාව පසක් වේ. සිය පණ මෙන් බැඳී ආදරය කරන මේ මිනිසා වෙනුවෙන් , ඔහුගේ අනේක ජීවිත අභිලාශයන් පවා ඉවසා සිනහ සෙමින් සිටින මේ ගැහැණිය ඔහුගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ බොහෝ ප්‍රාථමික ඉල්ලීමකි. ගැහැණුන් ඇසුරු නොකරන්නැයි කිසිවිටෙක නොයිල්වන ඇය , ඇ අබියස අන් ගැහැනුන් ගෙන හැර දක්වා නොරිදවන්නැයි පමණක්ම ඉල්වනීය. ඇ එතරම්ම අසරණව සිටින්නේ ඔහු කෙරේ ඇති මහත් ආලය නිසාවෙනි.

මට හොඳටම තරහ ගිහින් ඉන්නේ. සැක කරනවට ආස නැහැ මම . හොරයක් තියනව නම් ඉස්සරහදිම ආන්සර් කරන්නෙ නැහැනේ.

ඔහුගේ තර්කය මා අන්ද මන්ද කරවයි. ජීවිතය එතරම්ම ගැටලු සහගත බවක් දැනෙයි. සත්‍යය සහ මායාව එකිනෙකින් වෙන්කොට පසිඳින්නට තවත් නම් මා අසමත් වෙමි.

මම තව තවත් හඬමින් ඔහුට ගතු කියමි. ඔහු මා කොනිත්තමින් කිසිත් නොවූවාක් මෙන් සිනහ වෙයි. එහෙත් මගේ සිත තැලී ඇත්තේය.

හිටපිය තොට හොඳ වැඩක් කරන්න.

ඔහු මා ඉනෙන් අල්වා දෙපසට විසි කරයි. මගේ බඳ වටා දැත් දමා වැරෙන් අල්වාගෙන රිය වෙත පිය මනී.

'මට බැහැ ගහ යටට යන්න. අර ජරා සත්තු මාව කාල දායි'

'මටත් බැහැ'

මමද මුරණ්ඩු ලෙසින් කියමින් ඔහු තල්ලු කොට දමමි.

අප වෙනදා මෙන් නොව , ගොලුවූ හදින් යුතුව පෙම් තුර දෙස නොබලා අනෙක් පසට පිය මනිමින් සිටිමු.  උසැති රුවැති කෙල්ලකගේ අවසන් සංචාරය දෙස වියපත් දැසින් බලාසිටි යෝධ පේම වෘක්ෂය , සමුගැන්මේ සුසුමක් පිට කරනු එදා මම නොදු‍ටුවෙමි.
   
----

තවත් මට ඒ අවසන් දිනය සිහිපත් කල නොහැකිය. ඒය අතිශය ගුප්ත නිහඬ මෙන්ම වේදනාබර  දිනක් නොවේද? අවසානයක් නොවූ සමුගැන්මක් නොවූ එය , අතීතය අතුරුදහන් වීමක් බඳුය.

මම වියපත් පෙම් තුරෙන් දෑස් ඉවත් කොට ගෙන අඳුර මෑද්දෙන් මාරුතිය පණ ගන්වමි. අක්බාර් පාලමට මා යලිත් කිසි දිනෙක අඩිය නොතබන බව පැහැදිලිය
 
එහෙත් ඒ අහඹු නිමේශයෙහි මා දෑසට ඉහලින් දශකයකට පෙරද යාත්‍රා කළ දීප්තිමත් අහස් වස්තුව , පෙර පරිද්දෙන්ම මා දෑස් පථයෙහි යාත්‍රා කරමින් සිටිනු දැක මම විස්මය මුසු මන්දස්මිතියක් නගා මාරුතිය පණ ගන්වමි.

අතීතයේ මෙන්ම අදද ගඟ ගලා බසියි. ජීවිතය නොනවතියි. 

සක්මන් සඳ

මාර්ගය මිනිසුන්ගෙන් විනිර්මුක්තව තිබේ. ගෙදර බලා යන අවසන් කඩ වෙලෙන්දන් සාප්පු වසා දමා ගෙදර දුවන්නට සැරසෙති. නගර මධ්‍යය අමු සොහොනක් මෙනි. වෙලාව රාත්‍රී 9ට පමණ වන්නට ඇත.
ඔහු කතාවකින් තොරවම රිය පදවයි.  මට වෙහෙසක් දැනේ. දිනය නිම වී ඇත. නිවසට යා යුතුය. එහෙත් සිත පිරී නැතැයි හැඟෙයි.

ඔහු නගර වීදියක රිය නවතා බැස ගනියි. යන්නේ කොහෙදැයි, කුමක් කරන්නේ දැයි කිසිදා මම නෑසිමි. ඔහුගේ සියලු අඩල් රස්තියාදු ගමන් මට ප්‍රිය වූ හෙයිනි. 

මම රියෙන් බැස ඇඟමැලි කඩමි. ඔහු මා අසලින් සැහැල්ලු අඩි තබමින් ඇවිදින්නට වෙයි. මම ඔහු පස්සෙන් දැවටෙමි.  තොරතෝන්චියක් නැතිව කතා කරමින් නගරයේ හිස් වීදි දිගේ අපි ඇවිදිමු. කඩ පිල් වසා ගෙදර යාමට ලහි ලහියේ සූදානම් වන්නෝ පුදුමයෙන් බලා සිටිති. දෙනෝදාහක් නිදාවැටෙන්නට වලිකන රාත්‍රිය නොතකා, දවස ඇරඹුනේ දැන් යයි හඟවමින් අපි සැහැල්ලුවෙන් ඇවිදිමින් සිටින්නෙමු.

යුවලකට සිතන්නට ඊට වඩා බොහෝ බර දෑ ඇතුවා විය යුතුය. කඩපිලකට විත් ගෙට අවැසි දේ මිලට ගනු විනා , හිත නිදහසේ මෙසේ ඇවිදිය හැකිදැයි වීදි කඩකරුවන්ට විමතියක් පහල නොවන්නේ නම් අරුමයකි.රස්තියාදුකාරයින්, බේබද්දන් , සෙල්ලක්කර තරුණයන් , විදේශිකයන් විනා යුවලකට ඇවිදින්නට නුවර රාත්‍රිය සුදුසු නැතැයි උන් සිතනවා විය හැකිය.  අපට එහි අරුමයක් නොදැනෙයි.

බට්ටි .. කීය වෙනකල් ඉමුද ?

ම්ම් තව ටිකක්...

පිස්සුද... තෝව අද දොළහෙන් මෙහා ගෙදර යවන්න බැහැ.

මට බැහැ. එහෙනම් ගෙදරම අරන් යන්න වෙයි.

හා ප්‍රශ්නයක් නැහැ. අපෙ අම්ම කන්න දීල නිදියන්න තැනකුත් දෙයි.

මට බැහැ.

ඔහුගේ සොඳුරු ආධිපත්‍යයට අභියෝග කිරීම නිශ්පල මෙන්ම ප්‍රීති සහගතද වෙයි. දිනන්නේ ඔහු බැවිනි .

දැන් අරෙහෙ යන්නෙ කවද්ද?

මට බැහැ. යනවනම් වෙනම කාමරයක් ඕනෙ මට.

එහෙම බැහැ.  මාත් එක්ක ඉන්න ඕනි.

මේ හැමදාමත් රණ්ඩු ඇල්ලූ වදන් පමණකි. එහෙත් තරුණ සිත අන්දමන්ද වෙයි.නමුත් ඔහු හොඳින් දන්නා මා , දන්නා කරුණකි.  උවමනා නම් අපට එකිනෙකාට තුරුලුව පමණක්ම , සිපගැනීමකිනුදු තොරවද රැය පහන් කළ හැකි බවය.

රාත්‍රිය වේගයෙන් ගෙවී යයි. අක්බාර් පාලම අප නොදැක ඉන්නට බැරුවාක් මෙන්, අපට ආරාධනාත්මක ආලෝකයන් නිකුත් කරයි. කණාමැදිරින් නොකියාම සැඟව ගොසිනි. ආලයේ දිස්නයද එබඳුමද? කලකට ඉහත වේගවත් ගිනි පුලිඟුවක් මෙන් දෑස් නිලංකාර කළ ඒ හැඟුම අද , කලාතුරකින් එලි එක දෙකක් විහිදන කණාමැදිරි එලියක් වී ඇත්ද?

යෝධ පෙම් තුර ගණ අඳුරේ , තිත්ත කරුවලේ ගිලී ඇති අයුරු දැක සිත පැකිලෙයි. ලා තැඹිලි එලි විහිදන ලාම්පු කණු දෙස අනේක වර නොමනාපයෙන් බැලූ දෑස් , අද අඳුරෙහි තැති ගනී. අන්ධකාරය එතරම්ම බියකරුය. බූවල්ලෙකුගේ අඬු ලෙසින් දෑත් විදා සිටින පෙම් තුරෙහි සෙවණැලි බිය ගෙනේ.

අපි යමු බට්ටි. කරුවල වැඩි. එච්චර සේෆ් නැහැ. 

මා සිතූ දේ ඔහුගේ මුවින් ගිලිහෙයි. තැවීමක් නැත. බලාපොරොත්තු මෙන්ම සිහිනද නැත . හෙටද අද මෙන් දවසකි. ඒ ගැහැනු ජීවිතය, හැඟුම්බර නොවී ආනන්දයෙන් යුතුව අද හෙවත් මේ මොහොත කෙරෙහි කෘතවේදීව , සැබෑ වේදනාව නොතකා සිනහ වෙයි.

-------

එක්තරා දවසක , මධ්‍යම රාත්‍රියද ආසන්න වනතුරු , මහනුවර නගර වීදි දිගේ විසේකාර කොලු ගැටයකු සමග ඉබාගාතේ ඇවිද ගිය ඒ කෙල්ල , මහ ගැහැණියක පමණක් නොව , දඟකාර නොවන්නැයි දූ පොඩිත්තීට තරවටු කරන අම්මා කෙනෙකුද වී සිටින්නීය. ඇයට තවමත් දශකයකට පෙර දිනෙක , නුවර පුරා මධ්‍යම රාත්‍රියේ තැබූ පිය සටහන් හා කතා බහ මතකය.  කොලඹ වීදියෙහි , ඒ නැවතුම් පලෙහි එතැන්ම මාරුතිය නවතාගෙන ඇය පද පෙලක් කුරුටු ගාන්නීය.

සබඳ , පෙර 'අවසන් දිනෙක'

මා හෙලූ අවසන් සුසුම

කලතා අලු වර්ණයක 

කැන්වසයෙහි අඳිනු මැන..

දීප්තිමත් වර්ණ පදාසයක් 

අහම්බෙන් මෙන් විසි කොට 

හංගා අඳුරු අලු පාට ,

සිනහවක් තවරනු මැනව.. ..

එහි කොනෙක දුටුවෙද? 

පෙර මැදියම් රෑක 

නුවර වීදියක වට

කඳුලු කැටයක බොඳ ?

උදුම්බරා

දස වසකට පෙර .... දෙසැම්බරයේ දවසක ...

සන්ධ්‍යාව ඉතා අඳුරුය. ගුප්තය. අස්ථි කූඩුව දක්වාම  සම් මස් ඇට නහර විනිවිද ගිය , දරාගත නොහැකි තරම් සීතලකි. ගතෙහි දාහයක් නැතුවාක් මෙන්ම සිතද අනාතුරය. මඳ පින්නෙන් තෙත්වූ අක්බාර් පාලම්  සිමෙන්ති බැම්මෙහි දෑත් ගසා ගෙන මම කණාමැදිරි සංදර්ශනයක් සිත යටින් පතමින් සිටිමි.

'අද කණාමැදිරිත් නැහැ'  
මා සිත කියවමින් , කලකට පෙර මා ලියූ අකුරු සිහිගන්වන්නටදෝ ඔහු පාලමෙන් පල්ලෙහි අඬා බහින ගං දියට කෙළ ගසයි.

කණාමැදිරිත් නිදන සීතල දෙසැම්බරයෙහි අක්බාර් පාලමට නින්දක් නැත්තේය . වසරකට පෙර, සුන්දර කුඩා යුවතියක , සිය සිරුරටත් වඩා බර වූ හදකින් අක්බාර් බැම්ම කෙළවර හෘද සටහනක් තබා සමුගෙන ගියා මතකය. වසරකින් වියපත් ඒ යුවතිය , වඩාත් අඳුරු හද සටහනක් අක්බාර් තාප්පයෙහි නිසංසලේ පින්සලයකින් සිතුවම් කරන්නීය. එහෙත් අනාතුර සැහැල්ලු සිතකින් අඳුරේම මඳ සිනහවක් දෙතොලතර රඳවා සිටින්නීය.

 නිල් පාටට හුරු අලුපාටක් හාත්පස පැතිරෙන්නේ , නිදන සරසවි බිම වැතිරෙන සිහින් සිනිඳු පොරෝනාවක් විලසිනි. සිත තිගැස්සෙයි. මම අක්බාර් බැම්මෙන් මෑත්ව අත බැඳි ඔරලෝසුවෙහි කටු අඳුරේම , අසීරුවෙන් සොයමි.

ඔහු සුරතින් ඔරලෝසු මුහුණත වසා අල්වා මදෙස බලයි . . මම වරක් බලා යලිත් ගඟ වෙත හැරෙමි. ගතවූ මොහොතට , සිතුවාට වඩා වේගයෙන් රෑ වී තිබෙයි.  ගඟ ගලනු නොපෙනෙන තරම්ය. ගඟට සහ රාත්‍රියට අයිතිවාසිකම් කියන්නාක් මෙන් , වවුලන් මුහුණ සමීපයෙන්ම පියාඹන්නේ 'ගෙදර පලයන්, දෑන් රෑ අයිති අපට!' කියා තරවටු කරන්නට මෙනි. මා මෙන් නොව , ඔහු මෙන් නොව , මහවැලි ඉවුරේ බට පඳුරු කොළ හැලී , උස ගොස් වියපත්ව තැන්පත්ව සිටිති. ඔහුත් මාත් හුවමාරු කොට ගන්නා ඇනුම් පද , කවි සහ කෙලි කවට කම් උපේක්ෂාවෙන් ඉවසා , නොදුටුවාක් මෙන් ගලන ගඟ සිය ගමන නොනවතයි.

දොලොස් මසකට පසුව දෑස් හමුවෙයි. මසිත දැඩි වෙයි. අනාරාධිතව එන යන දෙහිතකට නොමනාපවම මියෙන තුරු සිටිය නොහැකිද ?

 'නපුරු වෙලා මේකි' 

එක නෙත් හී බැල්මකින්  වෙඬරු මෙන් දියවී වැගිරුනු ඉපැරණි ගැහැණු සිතෙහි කෙටි කලෙකින් ඉදිව ඇති සවිමත් ප්‍රාකාරයට ඔහු ශාප කරනවා විය හැකිය.

දෑසෙහි දිලිසුම නොනවතියි. මමද එක එල්ලේ බලා සිටිමි. මඳක් සැලුනු හද යලිත් ප්‍රකෘති අන්ධකාරය වටහා ගන්නේය. . එහෙත් අන්ධකාර පෙම් තුර සෙවණෙහි , පරපුරක පෙම් සුසුම් විභවයක් ඇතුවාක් මෙන්ය. කල්ප ගණනාවක එක් තැන් වූ ආදර හැඟුම් ලියැවූ පෙම් වෘක්ෂයේ කුඩා සිදුරු අතරින් පෙරී එන ලා සඳ එලිය සම විනිවිද එන්නත් වෙයි.

'ශික්.. හරියට ඕලෙවල් පන්තිවල කොල්ලො කෙල්ලො වගේ' ඔහු මටත් ඔහුටත් සිනහසෙමින් දෑස් ඉවත හරවයි.

මගේ ලය මත නිසංසලේ මුහුණ හොවා සජීවී නිද්‍රාවකට පත්ව සිටින ඔහුගේ කෙටි හිසකෙස් පිරිමදිමින් මම ශාන්ත මනසින් නිහඬව සිටිමි. පෙම් තුරට මඳක් ඔබ්බෙන් ලා තැඹිලි එලියක් විහිදෙන ලාම්පු කණුව මගේ මතකයෙන් කිසිදා නොමැකෙයි. අක්බාර් පාලම දැන් නොපෙනෙයි. මම කල්පනාවෙන් තොර වෙමි.

එක්කෝ මග වැරදී අතරමංවූ , එක්කෝ සිය දීර්ඝශිශිර නිද්‍රාවෙන් පිබිදුනු කලාමැදිරියෙක්,  තනිව සරන්නට බියෙන්දෝ තණ ගොල්ලෙන් අඩියක් දෙකක් මෑත්ව , එලි නිවා ගෙන යලිත් තණ පඳුරු ගොන්නෙහි හිස ගසාගෙන සැඟව ගනියි. 

'මට බනින්න' ඔහු මගේ ගෙල වෙත ලංව  උණුසුම් දෙතොලින් කොඳුරයි.

කලකට ඉහත මේ පෙම් තුර යටදීම , ඔහුගේ උණුසුම් චුම්බනයකින් පවා අසීමිතව ස්නේහයෙන් මත් වූ මා නම් ගැහැණිය මෙහි හිඳී... එහෙත් මෙදා රැයෙහි සුපුරුදු අතු බඳෙහි හිඳගෙන ඈ , අම්මා කෙනෙකුගේ දයාවෙන් ඒ මඳ කෙඳිරියක් නගන සීතල මුහුණ පිරිමදිමින් , ලය මත නිදන නලලත සිප ගනියි.

කලක් අහිමිව තිබූ මනහර බෝනික්කෙකු අහුමුල්ලකින් යලිත් සොයා ගත් කුඩාවෙකුගේ ප්‍රහර්ශය , ජයග්‍රාහී සිනහව ඔහුගේ දෙතොලේ ඇඳී මැකී යද්දී  , අදිසි ලෝභයක් හදිසියේ පහළ වූ අයුරෙන් යලි යලිත් , තවමත් යලි යලිත් ගැහැණු  ගෙලත් නලලතත් දෙකොපුලත් අතොරක් නොමැතිව සිප ගනී. 

' කී පාරක් බැණුම් ඇහුවා කියලද? නේහ් ? ' 
අනේක වතාවක් ලිහිල් අත් මිටින් මිදී ගිය දඟකාර කිරිල්ලක යලිත් මිටින් ගුලි කොට ගෙන ලයට තද කොටගත් කුරුල්ලා උජාරුව මුසු ඔලොක්කුවකින් කොඳුරයි. 

සීතලෙන් ආතුර මා , සිය සුරතින් බඳට තුරුල් කොට ගෙන,  පොළොව බදා වැතිරුන රුක් මුල් මගහරිමින් , ඔහු නිහඬව පියමනියි. පෙම් තුරු හෙවනැල්ලෙහි අඳුර අවසන් වෙහි. ඉන් ඔබ්බෙහි , තැඹිලි පාට ලා එලි පිටවෙන පහන් කණුව හමුවන සීමාවෙහි,  අපි දෑත් පැටලුම් හැර එකිනෙකාට අයිති සීතලෙහි ගල් ගැසෙන්නෙමු .


රිය තුල උණුසුමින් නොසැලී ගල් වන මා සිත නොතකා , ඔහු අවසන් සිප ගැන්ම ඉල්ලා සිටී.

උදුම්බරා ... හිනැහෙනවා... 

සීතල රාත්‍රිය විනිවිදින තියුණු හී පහරක් වැනි ගී තනුවක් රිය තුල දෝංකාර වෙයි. අල්විස් පොකුණ වටරවුම පසු වෙයි. ඔහු වසරකට ඉහත මතක ආස්වාදනය කරමින් මා සුරත ගෙන ඔහුගේ ලයෙහි හොවා ගනියි.

'කලින් වාහනෙ වගෙ නෙවි , මේකෙ සීට් දෙක අතර දුරයි බට්ටි ' ඔහු කොඳුරයි .
 මම සිනහ වෙමි . දුර ! අතේ දුර !

 උඩපේරාදෙණිය හංදිය පසු වීමට ආසන්නය.

ජීවිතයේ ප්‍රථම වතාවට මම ඔහුගෙන් යමක් ඉල්වීමි. අතීත මතකයක ගැලෙන්නට මට හදිසි දරුණු උවමනාවක් මතුවෙයි. 
' උඩපේරාදෙණිය පැත්තෙ ගිහින් එමුද? '

ඔහු මුවෙහි ලොකු සිනහවක් නැගෙයි. වාහනය අතුරු පාරෙහි වන රජදහනට ඇදෙයි. ඒ අමරණීය හරිත වංගුව පසුවෙයි. රිය ඇදෙයි. මම නිහඬව අඳුර සහ තුරු හිස් අතර මතක ආවර්ජනය කරමි. රූස්ස තුරු පතර පමණක් පෙනෙන පාරාදීසය තුල ටී එම් ජයරත්න දෝංකාර හඬින් 'උදුම්බරා' ගයයි. ආලාපයක් විලසින් හද ඇතිල්ලී යන වයලීන තත් අතීත සීරුම් යලි පාරවයි. ආසන පරතරය නොතකා ඔහු රිය පදවමින්ම පපු තුරුලට මා ඇද ගනියි.

උදුම්බරා හිනැහෙනවා....  
ඉර අඳුරට හැංගෙනවා......
දස දහසක් සම් මස් ඇට .....
 ගිනි ගෙන රත් වුනු දවසක් , 
සැනසෙන එක හැන්දෑවක.. 

මම මහකන්දේ සීතල කපාගෙන 'උදුම්බරා' අසමින් මාරුතිය සරසවි සීමාවට වේගයෙන් පදවමින් සිටිමි. මේ වන්ම සීතල දෙසැම්බරයක දශකයකට පෙර ඇදී ගිය රියක සටහන් දැන් නොසෙවිය හැක්කේය. ඒ රියෙහි හිඳ සිටි රූබර තරුණියද දඟකාර කොලු ගැටයාද නාඳුනන්නන් වී කලක් ගෙවී ගොසිනි.  සිත්වින්දීත් නාරදත් සුව නිදි ලබන සීතල හවස් යාමයෙහි , සිත්වින්දීගේ අම්මා තැඹිලි පාට එලි විහිදන ලාම්පු කණුවක් අසල රිය නවතාගෙන , අමරණීය ප්‍රේම වෘක්ෂයෙන් සෙවණ වූ තණගොල්ලෙන් මතුව එන අහඹු කණාමැදිරි එලියක් සොයන්නීය...

එකත්පස්ව උන් සිත

සිත්වින්දීගේ අම්මා අදත් පේරාදෙණියෙහි යෝධ පෙම් තුර අසල මාරුතියෙහි හිඳ සිටින්න්නීය.
සුක්කානමට හිස ගසා ඈ ඇගෙන්ම පැනයක් අසන්නීය. .

'බට්ටී , උඹ ඇත්තටම එයාට ආදරේ කලාද?
ඔව් මම එහෙම කළා.

'ඒක එයාගෙ ගැන හිතේ පිරිච්චි ලොකූ අනුකම්පාවක්  උදව් කිරීමක් වගෙ හැගීමක් වෙන්න බැරිද? '
එහෙම නැහැ. මම එයාට කවදාවත් අනුකම්පා කලේ නැහැ.

'එහෙමත් නැතිනම් ඒක ඔයාගෙ බොලඳ තරුණ හිතේ එයා ගැන ඉපදුනු වීරත්වයක් වගේ අභිමානයක් වෙන්න බැරිද?  '
මම දන්නෙ නැහැ. ඒක වෙන්න පුලුවන් සමහර විට, එයා මට වඩා ගොඩාක් ඉස්සරහින් හිටි හන්දා. 

-------

ඒ , තවත් හැන්දෑවක , යෝධ පෙම් තුර යට හිඳ, අප දෙඩවූ දෙවන දවස බව මතකය . ඔහු මට අහස පොළව සහ විසල් පෙම් තුරෙහි අමන්දානන්දනීය මිහිරියාව තනියෙන්ම විඳ සැනහෙන්නට ඉඩ දී , දිලී නිවෙන තාරුකා වන් මගේ දෑසට වරින් වර එබෙමින් කවියක් දෙකක් පිස්සුවෙන් වගේ මුමුණයි.

ප්‍රේමකීර්තිගේ 'ඔබෙ දෙතොල් පෙති ලිහී' නමැති ගී පදවැල ... මඳ වේලාවකට පෙර නොමනාප වූ ආදර යුවලකි. කළ නෝක්කාඩුව ගනන් නොගත්තේය. කිසිදු කේන්තියකින් තොරව ඔහු කෙසේ එතරම් සැහැල්ලුවෙන් හිඳීද?

'මගෙ ලොකුම ස්ට්‍රෙන්ත් එක තමා මට තරහ නොයන එක'  ඔබ කීවේ එහෙමය .

මා නිහඬව එකත්පස්ව හිඳ උන්නෙමි. අනෙක් පස මට හිමි නොවූයේය. ඊට කරදරද නොවූයෙමි.
එහෙත් .. තාරුකා විසුළ අහසෙහි අවශේෂ තරුවක්ව ඉන්නට නම් නොපැතුවෙමි. එහෙත් පුන්සඳින් විනිර්මුක්තවූ අකාලිකවම තිර අඩ සඳක දුටු අඩුවක් නොමැති බව සිහිවේ.

ලෝකයේ කිනම් කුරිරු හස්තයක් ඔබට එබඳු අකටයුතුකමක් කලේද? කිසිදා මට මෙතෙක් අසන්නට දහිරියක් නොතිබුණි.

'බට්ටි ... ඔයා මොනවද ජීවිතේ විඳලා තියෙන්නේ...  මම විඳලා තියන දේවල් එක්ක බැලුවාම. ඔයාට නෙමෙයි කිසිම ගැහැණියකට ඒක තේරෙන එකක් නැහැ. එහෙම ජීවිතේක දුශ්කර කම තේරුම් ගන්න බැහැ ලේසියෙන් කෙනෙකුට'

ඔහු මඳ නිහඬතාවයකින් පවසයි. මම ඒ අවස්ථාව මෙතෙක් හිතෙහි පැසෙමින් තිබූ පැනය අසන්නට වේදිකාවක් කර ගනිමි.

'ඇත්තටම ඇයි කොහොමද මෙහෙම උනේ?'
මම ඔහුට එකත් පස්ව හිඳගෙන , උණුසුමින් තොර සිහින් වමතට මඳක් හේත්තු වෙමින් , මෘදු බැල්මෙන් අසමි.

ඔහු අඟලක් මගෙන් ඈතට යයි. මොහොතක බැරෑරුම් මුහුණක් , තත්පරයකින් සිය ආත්මාභිමානය නමැති පොකැට්ටුවෙහි රුවා යතුරු ලාගන්නා වේදනාකර හැඟුමක්, ඔහුගේ මුහුණෙන් මැකී යයි. මොහොතින් යලිත් උඩඟු සැහැල්ලු හුස්මක්. මම පිලිතුරු බලා සිටිමි.

පෙම් තුරෙහි අප හිඳ සිටි හරස් අතට විහිදුනු ශාඛාවෙහි ඔහු හරහට වැතිරී උණුසුම් සුරතත් , නාමික වමතත් හිසට යටින් තබා මඳ සිනහවකින් පිලිතුරු දෙයි.

'දෛවය...  වෙන මොනවද?'

මා ඊට වඩා දිගු ජීවිත කතාවක් බලාපොරොත්තු වීමි.

'ඒ කිව්වෙ ?' කාරුණික කුතුහලයක් මට නොදැනී පැමිණ ඇත. එය නොහොබිනා නොවේද?එහෙත් දිව ඉස්සර වී තිබිණි.

' ඒ කිව්වෙ ඒක එහෙමයි '
 සුසුම වේගයෙන් පිට කළ ඔහු මා දුර්මුඛ කරමින් නැගිටියි

'යමන්... මෙතන තියාගත්තා ප්‍රශ්න අහන්න... යමන් ! '

මම රවා බලමි. ඔහුගේ ජීවිත ප්‍රවාහයෙහි ගසාගෙන ගොස් දිය සුලියකට හසුව නන්නත්තාරව කැරකෙන කුඩා අතු රිකිල්ලක් ලෙසින් මම නන්නත්තාර වෙමි. මට තරහක් එයි. යාමට නොකැමැත්තෙන් ඇවිටිලි දෑසින් හිඳින මගේ ඉණෙන් ඔසවා නැගිටවන ඔහු බඳ වටා සුරත යවා පෙම් තුරු සෙවණින් මා ඇදගෙන පිටවෙයි.

'උඹ නම් හොඳ තුවක්කුවක් තමයි කාට නමුත් '
ඔහු සියල්ල අමතක කොට කොඳුරයි. ඒ පෙම් තුරෙහි සෙවණල්ලෙන් මෑත් වූ තුරු සෙවණෙහි අවසන් වැලඳ ගැන්මෙහි කෙඳිරුමය!

ඒ සංවේදී පැනය මා යලිත් නො අසන්නට සිහි තබා ගනිමි. 

--------

මම 'මා' සහ 'මගේ අයිතීන්' වෙනුවෙන් ඔහු සමග ගෙන ගිය වාග් සටන් සිහිපත් කරමි.


'ඔයාට තේරෙන්න පුලුවන්. ඒත් ප්‍රායෝගිකව මේ ජීවිතේ කාටවත්ම ඉහ ගහන්න පුලුවන් එකක් නෙවි. බිලීව් මී, ඉට්ස් හාඩ්'

මා ඔහුට වේගයෙන් බැඳී යද්දී ඔහු මා සිත බිඳ දැම්මේ වරක් දෙවරක් නොවේ. මා ඉන් කේන්ති ගත්තේද වරක් දෙකක් නොවේ.

'ඇයි මට බැරි ? ඇයි ඔයාගෙ ප්‍රශ්නෙ මොකක්ද? ඔයා එහෙම උනා කියලා ජීවිතෙන් වැටිලා නැහැනේ. එහෙමත් තියෙද්දි මෙච්චර දුර ආව එක... ඒක මට ආඩම්බරයක් මිසක් ලැජ්ජාවක් වෙයි කියලා හිතනව කියලද හිතන්නේ... '
බොලඳ මා යතාර්තයක් නොදුටුවෙමි.

'තේරුම් ගන්න. ඔයා තේරුම් නොගන්න, මේ ජීවිතේ කිසිම ගෑනියෙක් තේරුම් නොගන්න , ජීවිතයක් මේක. මම ආදරේට ආසයි. මම මනුස්සයෙක්. ඒත් මට ඔයා ගැන එහෙම බඳින්න ඕනෙ කියන හැඟීමක් ඇවිත් නැහැ. '


මහා හෙණ වරුසාවක් එක පිට එක පිපිරෙන්නාක් මෙන් ගතව ගිය සොඳුරු මතක සිතුවම් එක් ගිනිකූරු පහරින් ඉරී දැවී යන්නාක් මෙන් , සත්‍යවාදී ඔහු මගේ සිතෙහි ශේෂ වී තිබූ ආදර පුංජයත් නිවා දැම්මේ ඒ වදන් කිහිපයෙන් බව මට තවමත් මතකය.

------
කඳුලු පිරි හෝරා කිහිපයක් තිස්සේ මම ඔහුත් මාත් මුල් වරට දුටු මොහොතට සිත ගෙන යමි.

යුග ගණනාවක් .. ඒ රිය තුල මම හිඳ උන්නෙමි. ඒ කෙටි යුග ගණනාවෙහිම අප අන් කිසි දෙයක් මතු කොට කතාකොට රණ්ඩු ඇල්ලුවද , එදිනෙන් පසු , එක්ත්පස්ව ගෙවිය යුතු අනාගතයක අවදානම පිලිබඳ සංවේදී මාතෘකාවෙන් බැහැර වීමු. (ඇත්තටම එතරම් දුර සිහින මැවුවේ මා පමණකි)


මගෙ සිත ඒ මුල්ම හමුවේ අතීතයට දිව යයි...

වැඩ නිමවී එලියට බසින මට පරිගණක තිරයෙන් දහස් වර දැක හුරු පුරුදු දෙනෙතක් කාර්යාල ලොබියෙහි දැල්වී මා එනතුරු බලා හිඳී ! ඔහු මිස මා 'එය' නොහැඳිනීමි.

දින ගණනාවකට අනතුරුව කෝපි කෝප්පයකට අපි යලිත් හමු වීමු. යලිත් මා එය නොහැඳිනූ බවම කියමි.  සැබවින්ම මා ආලයෙන් අන්ධ වූවාද? නොදනිමි.

බක් මාසයේ අවුරුදු නිවාඩුවෙහි දිනෙක , මම ඔබ සහමුලින්ම දැක ගතිමි. රන්දෙණිගල දක්වා ගිය රිය චාරිකාවෙහි අතොරක් නොමැති වදන් අතරෙහි මම ඔබ දැක ගතිමි . පුදුමය නම් එහි අරුමයක් මට නොදැනීමමය. ඔබ එදිනෙන් පසු මගේ වීර ප්‍රතිරූපය වූවාද? නැත. අනුකම්පාවට බඳුන් වූවාද? නැත. උවැසියක සේ මම එකත්පස්ව හුන්නෙමි. එකත්පස් ජීවිතය පිලිබඳ බොලඳ සිහින මැව්වෙමි.

ඔහු තටු සලා පියා සලන කුරුල්ලෙකු හෙයින්ම මගේ කුටුම්භ ප්‍රාර්තනාවන් අමනෝඥ බව මා වටහා ගන්නේ කාලයත් සමගය. සැබැවින්ම ඒ කොතරක් කලකට පෙරද ? .

-------

'මගේ අම්මේ , මොනවද ඔය හැටි කල්පනා කරන්නෙ ?'
නාරදගේ හැඟුම්බර ආදර ඇමතුමට මම ගැස්සෙමි. මධ්‍යම රාත්‍රියෙහි , කෑලි කැපිය හැකි අමාවක අඳුරෙහි ගැලී සයනයෙහි සැතපී හිඳින මගේ දෑස් විවර බව ඔහු දකින්නේ කෙසේද? මගේ සිතෙහි එක් කලෙක දියවී වැගිරුනු ආදර කුටීර බිතක එක් ගඩොලක් දෙකක් එහෙ මෙහෙ වී සෙලවෙනු නාරද හඟින්නේ කෙසේද?

ඔහුට බොරු කියන්නට සිත නොනැමෙයි.  ඇත්ත නම් විස කටු තුඩු , ඒ බෝසත් ලෙයින් සැදි පපු කුහරයෙහි අනින්නට මට නොහැකිය. කල්පයක් තිස්සේ එකත්පස්ව 'ඔහු' අසලින් ඉන්නට මා මැවූ හීන නාරද තරම් දන්නා කෙනෙක් තවත් වේද? වරදකාරී සිතිවිල්ලක් සමගින් සුසුමක් පිටවෙයි.

'මයෙ අම්මා, ඔයා දුක් වෙන්න එපා. සමහර දේවල් එන විදියට නේද බාර ගන්න ඕනෙ?'
ඔහුට සිතින් ද්‍රෝහි වන ගැහැණිය මම වෙමි. එය මගේ මිනිස් හදවත යැයි ඔහු මටම සැනසිලි වදන් කියන්නේය. ඔහුගේ පාද පරිචාරිකාව වූ මම , ඔහුගේ සෙනෙහසෙහි උත්තුංග ඵලය වූ සිත්වින්දීගේ මව් වූ මම අතීතය සිතෙන් හල යුතු නොවේද?

මගේ මනස සැහැලු වෙයි.  ගතද නිවී යයි. මෛත්‍රියෙන් සිත පිරෙයි. ඔහුට මම වෛර නොකළෙමි. තව දුරටත් නාරද මිස ඔහු මගේ ලොවෙහි නැත. අතීත අගාධයක මිහිදන්ව හුන් සජීවී ගිණි අඟුරක් වරින් වර සිතෙහි ඉස්මතු වන 'ඔහුගේ ස්මරණය'  කුඩා ගිනි පුලිඟු මෙන් සසල හද උණුසුම් කරන බව ඇත්තකි. ඉන් කලබල නොවන්නට තරම් දැමුණු සිතැති නාරදගේ පපුතුරෙහි මම හිස තබා කෘතවේදීව කොඳුරමි.

'ආදරේ කියන්නෙ ඔයාගෙ ඉවසීමට තාත්තේ. ඔයා කියන්නෙ මගෙ ජීවිතේ.. ඒත් මම අතීතෙට ද්‍රෝහි උනේ නැහැ තාත්තේ. ඒක වරදක් නෙවෙයි නේද?'

ඔහු මා වැලඳ ගනියි.

'ඔයා හොඳ ගෑනියෙක්. හිතෙන් දොස් කියා ගන්න එපා. ඔයා ආදරේ මට බව මම හොඳටම දන්නවා මගෙ අම්මා...  නිදියගන්න... '

මම බිලිඳියක මෙන් කිසිදු වික්ෂිප්ත හැඟුමකින් තොරව ඒ දැමුණු පිය උණුසුමෙහි දෑස් පියා ගනිමි. 

නිදහසේ සුලඟ

'අනේ....'

ගම දෙවනත් කරමින් පැමිණ නැවතුනු බයිසිකලය දැක මම දුර්මුඛ වෙමි. ඔහුගේ දෑස් මගේ විස්මය සහ බිය දැක එලිය වෙයි. 

'මොකද? ඉක්මනට මේක දාගෙන නගිනව !' 
 හෙල්මටයක් පාමින් ඔහු ආයිත් ගම දෙක වෙන්නට බයිසිකලය රේස් කරයි. 

'කොහෙන්ද මේ කරත්තෙ හොයා ගත්තෙ?' 

කිසිදා නැග නැති මේ හුචක්කුවට නැගීම පසෙක තබා මා ගෙදර යන්නට සූදානම්ය.  මොටෝ සයිකල් වලට මම දක්වන්නේ භයක් නොව එය පිරිසිදු භීතිකාවකි. එහෙවු එකේ ඒ හුටු හුටුවෙන් පැමිණ මගේ දවස කා දැමූ ඔහු ගැන මට දැනෙන්නේ වචනෙන් කිව නොහැකි තරහකි.

'නැගපන් කිව්වම අහලා' 
ඔහුගේ අණට කෙසේවත් මට කීකරු විය නොහැකිය. භීතිකාවක හැටි ඔහු නොදන්නේද?

'මට බැහැ. කෝ වාහනේ. ඇයි දන්නෙ නැද්ද මම බයිසිකල් වල නැගල නැහැ කියලා. බයයි කියලා. ඇයි එහෙම තියෙද්දි මේකෙම ආවෙ ? '
මගේ කෝපය ගිනි කන්දක් වගේ පුපුරයි. 

'කිව්වම අහලා නගිනවද නැද්ද?'

'මම දන්නෙ නැහැ නගින්න.'

'මෝඩ එලදෙන. මෙතෙන්ට මෙහෙම කකුල තියලා නගිනු!'

වෙන කළ හැකි දෙයක් නැත. දන්නා හැටියට නැග්ගෙමි. අල්ලා ගැනීමට තැනක් නැත. ඔහුගේ උරහිස මිස.. ඇඟිලි තුඩින් උරහිස නොව ජැකට්ටුව අල්ලා ගතිමි. සියොලඟ වෙවුලයි. සිරුර දහඩියෙන් නෑවී ඇත. ඇයි හත්තිලව්වේ මම බයයි කිව්වම අහන්න බැරි. ? මගේ හද ගැස්ම මටම දැනෙයි. අඩමානෙට කූඩුවක එල්ලිච්චි ගිරවෙකු මෙන් මට වෙන සරණක් නැත.

'බය ගුල්ලි, ලැජ්ජාවෙ බැහැ' 
කියමින් ඔහු වේගයෙන් ධාවනය කරන මෝට සයිකලය ස්ටාට් වන්නේ එක පිම්මෙනි. මම විසිවී යමි. ටෝන් ! හඬින් මගේ හෙල්මටය ඔහුගේ හෙල්මටයෙහි වදියි.

මෝඩි. මගෙ හෙල්මට් එක හීරුවොත් ගහනව!  

අහෝ... පෙඟුනු දහඩිය එසේම තිබියදී ඔහු හිතක් පපුවක් නැතිව ඉගිලෙයි. නුවරුන් හැරි හැරී බලති. ලැජ්ජාව හිතේ පිරෙයි.

'මොකක්ද අයියා. ඇයි මෙහෙම කලේ...!' 
මට එය කියාගන්නට හෝ පණ තිබ්බ එක ලොකු දෙයකි.

You will never know how fun it is. soon you will start asking me to speed up ! You wait ! 

පිස්සු මැට්ටා. ! මට බහින්න ඕනෙ.නෑතිනම් මම කෑගහනවා මාව පැහැරගෙන යනව කියලා.
  මම කෑගසමි.

ඔහු තවත් වේගය වැඩි කරයි. රේසිං සයිකලය වේග මීටරයේ 80 පසු කරයි. 

මගෙ අම්මේ....
මා පාරෙහි නැවති , බයිසිකලය පමණක් ඉදිරියට විදී යතැයි බියෙන් මම ඔහුගේ ජැකට්ටුව තදින් අල්ලා ගනිමි.

මෝඩ බය ගුල්ලි. උඹ ජීවිතේ මොනවද විඳල තියෙන්නෙ. විඳල නැහැ. විඳවල විතරයි.... 
ඔහු කෑගසයි. මට හරියට ඒවා නෑසෙයි.

'අයියෙ මාව බස්සන්න . මාව වෙවුලනව ! ප්ලීස්. පොඩ්ඩක්.. නවත්තන්න.  '

වේගය බාල වෙයි. පැති කණ්නාඩියෙන් ඔහු මා වෙත බලයි. 

'මොකෝ?' 

ඇත්ත කිය නොහැක.

'මට වොශ් රූම් යන්න ඕනි'  

කෙල්ලෙකු එසේ කියද්දි ඊට නොනැමිය හැකි මනුස්ස හිතක් නැත.
ඇත්ත හංගා මම කියමි. ඔහු එය විස්වාස කරන්නට ඇත... 

'ආපෝ .. ටෝක්ස් නම් විහාර මහ දේවි වගෙ. ඒ උනාට මොටෝ සයිකලෙක නැග්ගම චූ යනව' 
නම්බුව පැත්තක ගියදෙන්. ඕනෙ එකක්. 

'ඔව් ඔව්. අනේ නවත්තන්න.' 
 මම පරාජය භාර ගෙන පින්සෙන්ඩු වෙමි. 

උරිස් අකුලාගෙන ඇඹරී ගිය පැය භාගයේ ප්‍රතිපලයක් වශයෙන් තිසර පටෙහි ගාංචුව ගැලවුනු බව , ජීවිතයේ ප්‍රථම වතාවට ශරීරය අහම්බෙන් ස්පර්ෂ කළ පිරිමියෙකුට කිසි සේත් කිය නොහැක.

 තව පැය කාලකින් පමණ සයිකලය නවතියි. මම බෑගයෙන් පපුව වසාගනිමින් අවන්හලෙහි නාන කාමරයට රිංගා ලොකු හුස්මක් හෙලමි. ඇත්තම නම් ඒ වෙනවිටත් චූ බරත් තදින් තිබූ බවයි.  සියල්ල සමථයකට පත් කොට පීඩනයද මුදා හැර මම සාමකාමී වේශයෙන් වාඩි වෙමි.

'බය ගුල්ලි' 
 කියමින් ඔහු මහ හඬින් හිනහ වෙයි.  මම තවමත් වෙවුලන කකුල් දෙක පාලනය කරගන්නට තැත් කරමින් රවා බලමි. මගේ රැවුමට කිසි දාක ඔහු බිය වූයේ නැත.

කෙටි කෑම වේලකින් නැගී සිටිමින් යලිත් බයිසිකලට නැගගන්නට වලිකන මා දෙස බලමින් , ඔහු 'wait' කියයි. 

'හෝව් හෝව් පොඩ්ඩක් ඉන්නවා කියල දෙනකල්.. මේකෙ ආයෙ යන්න වෙනවනෙ' 
ඒ කුඩා ඉඟි තුල මම එකල අහස් මාලිගා හැදුවෙමි. 

මම නිසි පිලිවෙලට නැග මෙවර වඩා පහසුවෙන් හිඳ සිටියෙමි. තිසර පටෙහි ගාංචුව කටුවකිනුත් , මගේ සිරුරෙහි ආරක්ෂාව ඔහුගේ උරහිසෙහි රැඳි දෑතෙනුත් සන්නද්ධවී තිබුණි.

You know Batti, this is a unique feeling. This is the feeling of freedom. Now don't look at the vehicles coming towards. Just TRUST me. I will handle it. Hold me. Feel the breeze. I want you to feel this. 

මම භාවනාවක මෙන් සමවැදී සිටි දැහැන බිඳෙන්නේ ස්ටාට් වූ වේගවත් පිම්මෙනි. 

'අනේ අයියේ හෙමින් ...' 

'පිස්සුද මෝඩි. හෙමින් යන්නෙ මෝඩයෝ...'  

කියමින් ඔහු 100 ආසන්නව වන තුරුම වේගය නංවයි. මඳ මොහොතකින් ඔහුගේ සුරුවම් දෑතෙහි නැලවෙන පැද්දෙන වේගවත් මොටෝ සයිකලයේ රිද්මයට මමද අනුගත වන්නට වූයෙමි.

ජීවිතය අධිවේගී ඕවිල්ලක පැද්දෙමින් දෙකන් කපා පහර දෙන සුලං පහරට ආශාවෙන් හුස්ම අල්ලන අයුරු මට දැණිනි. වෙව්ලන ගතත් සිතත් සන්සුන් වෙද්දි , ජීවිතයේ කිසි සේත්ම නොවිඳි නිදහසකින් හද පිරෙන අයුරු මට දැනෙන්නට විය. 

ඔහුගේ සිරුරට බර දිය නොහැකිව වේගයෙන් ඇදෙන මෝටෝ රිය පසු අසුනෙහි අපහසුවෙන් ඈත් වී යන මගේ සිරුරට ඔහුගේ මුලු සිරුරම බර වෙයි. හැගිම් වල ඉවුරු බිඳිමින් නිදහස නමැති යතුරු කැරැල්ල එක් එක ඉන්ද්‍රිය කපොලු හැර දමයි. මම ඔහුගේ පිටට වාරු වෙමි.දැන් මා ඔහුගේ වේගවත් සුක්කානමෙහි කොටසක් වී සිටිමි.

Now are you telling me to slow down ? 
ඔහු මගේ පපුවට ඔහුගේ පිට තුරුල් කොට ගනිමින් අසයි. 

'No. Dont ..' 
මම කොඳුරමි. 

බෝවන රෝගයක් ඇතුවාක් මෙන්, අපහසුවෙන් අපුලෙන් උරහිසෙහි රඳවාගෙන සිටි මගේ වම් අත ඔහු ඔහුගේ වමතින් ඉදිරියට ඇද ගනිමින් එය ඔහුගේ පපුතතුරෙහි රුවා ගනී.

චිත්‍රපට , බොලඳ පෙම් නවකතා , මල් ගස්, මේ හැම එකම අතාත්වික ප්‍රේම රැඟුම් යැයි මම එතෙක් කල් සිතා සිටි හැඟුම් එදා බැහැර කළෙමි. 
මම මගේ දකුණතත් හදවතත් සුලඟ තරම්ම නිදහස් කරගනිමින් ඔහුගේ බඳ වටා යවා දෑතින්ම ඔහුගේ පපුව බදාගනිමින් ඔහුට තුරුල් වෙමි.

'Life is Beautiful Idiot!.. wow....!' 

හරකි. මටද ඉඩියට් කිව්වෙ ...
ඔහු එසේ කෑගසමින් ඔහුගේ ලය බදා සිටින් දෑත් තනි අතකින් පිරිමදියි. 

මම නිදහස් ආලයෙහි සුවයෙන් අකර්මන්‍ය වෙමි.

'නෑ මට.... Don't slow down now...'  
ඔහුට තවත් තුරුල් වෙමින් කොඳුරමි.

ගහකොළත්, දෙපස කොලු කුරුට්ටනුත් , මහ හඬින් වේගයෙන් ඇදෙන මොටෝ සයිකලයෙහි කුරුල්ලන් දෙදෙනෙකු මෙන් වෙලී කෑගසමින් යන මේ ජෝඩුවට නොතිත් ඉරිසියාවෙන් පැලෙද්දී, මම ඒ ගැනවත් වගක් නැති ලෙස , නිදහසේ සුලඟේ ආස්වාදයට පලමු වරට ඉව අල්ලමින් මත් වී සිටියෙමි.... 

---------------

'මෝට සයිකලයක් පැද්ද කාලයක් මතක නැහැ අම්මි'
නාරද මගේ උකුලට බරවී ස්පෝට්ස් චැනලයෙහි රේස් බලයි.  ඒ හඬට අවනත වී මම පියවි ලෝකයට එමි.

'අම්මි... ඔයා සයිකලෙ යන්න ආස නැද්ද?'  
ඒ පැනයෙන් , කලකට පෙර සීතල සුලඟ මැද්දෙන් ඔහුගේ කෙසඟ අත පිරිමැදි මගේ අත්ල සීතල වෙයි.

'නැහැ අප්පච්චි. මට බයයි..'
බොරුවකින් , ඉදිරියෙහි කිය යුතුව තිබූ බොහෝ මුසාවන් මම පස් ටිකක් දා වසා දමමි... 

'අපරාදෙ.. ඒත් දවසක මම එක්ක යන්නම්කො' 

'හ්ම්ම්ම්.. අනේ මන්දා '  මම සිනාසෙන්නෙමි.

ඔහු තාමත් රූපවාහිනිය දෙස බලාගෙනය. මම , අලුත් අධිවේගී මාර්ගයේ වේගයෙන් ඇදෙන රේසින් සයිකලයක එකිනෙකාට තුරුලු වී ඇදෙන පෙම්වතුන් නොවූ ඉතා පැරණි ආදරවන්ත ජෝඩුවක් දිහා බලාගෙනය. 

Never the Same Moment !

එදා වෙනදාට වඩා බොහෝ වේගයෙන් රාත්‍රිය එලැඹි දිනයකි. ඒ කලකට ඉහත සීතල දුරුත්තය. අහස උසට නැගී සිටි උස ගස් අප දෙසම එබී බලන ඉරියව්වෙන් රිය ඉදිරිපස වීදුරුවට නෑමී සිටින්නාක් මෙන් මට පෙනෙයි. හාත්පස කරුවල බලා සිටියදීම වෙලා ගනියි. සීතලෙන් හිරිගඬු පිපෙද්දී වැස්ස ආලයට ඉඟි කරයි. ආලයෙන් මත්වූ දෙදෙනෙකුට මීටත් එහා සොබාදහමෙන් ආශිර්වාදයක් අවැසිද?

වම් පසින් වේගයෙන් ගලා යන දොල මහවැලි ඉවුරේ පෙම් පිය සටහන් මකා දමයි. ඒ යෝධ වංගුව තනිව සිටින්නෙකුට නම් බිය ගෙනෙනු නිසැකය. සොබාදමට ආගන්තුක යමක් වී නම් රිය තහඩු සහ වීදුරුවය. ඒ හැරුනු කොට එහි වූයේ සොබා දහමේ නිසැකවම කොටස් වූ ඔහුත් මාත් ගසුත් අහසත් අඳුරත් පමණකි.

ඔහු කිසිදු කලබලයකින් තොරව මගේ උකුලෙහි හිස හොවාගෙන හිඳියි.

Life is Beautiful like a Butterfly ! 

විටෙක මේ පොදු කියුම මා කෝපයට පත් කරවයි. ඔහුගේ මුහුණ දෙස බලාගෙන මම....

As long as your real life doesn't bother you 24/7 !

මා මිමිණුවේ සිතින් පමණකි. ඔහු මට වදයක් වෙමින් මගේ සිත කියවයි.

කොච්චර කිව්වත් අහන්නෙ නැහැ. ඉන්නව මෝඩියෙක් වගේ අතීතයෙ එල්ලිලා. උඹ කවද්ද ඔය ගුලෙන් එලියට එන්නෙ ?  

ඔහුගේ 'උඹ' වචනයට මා උවමනාවට වඩා සිත් රිදවා ගනිමි. ඔහු අමනාපයෙන් නැගී සිට ඔහුගේ රියදුරු අසුන පහත් කොට එහි දිගා වෙයි. මම අමනාප හඟවන අටියෙන් මගේ පස වීදුරුවෙහි නාසය අලවාගෙන අඬා බහින දොළට දෑස යොමමි. පෙනෙන දොළක් නැත. එතරම්ම කලුවරය.

ඉදිරිපස ඇති යෝධ වංගුවට කහ එලියක් වැටෙයි. ඉදිරියෙහි වාහනයක් එන සලකුණකි. මම හරි බරි ගැසී වාඩි වෙමි. තිගැස්ම නිසා මට එලිය බැලිය නොහැකිය. වාහනය එම වේගයෙන්ම අප පසු කරයි. නැවතුනු මගේ හිත යලිත් ගැහෙන්නට පටන් ගනියි.

ඔහු මා දෙස බලා හිඳියි.

'මෝඩි..ඒ වාහනේට අපිව පේන්නෙ නැහැ. අපිට උන්ව පේන්නෙ නැති තරම් මීදුම. උන්ට කොහෙද අපිව පේන්නෙ'

ඔහු සැහැල්ලුවෙන් මගේ බඳ වටා අතක් යවයි.  මට වාහනත් වංගුවත් අමතක වෙයි. ඒ වෙනුවට සීතලත් අන්ධකාරයත් , රිය වෙත ගූඪ අයුරෙන් එබී සිටින උස ගස් පෙලත් මතක් වෙයි. රැකවරණය හිත සොයයි.

මම ඔහුගේ පපුතුර අස්සෙහි හිස රුවා ගන්නෙමි. ඔහු කිසිදා ආදරයට බොලඳ බවින් උත්තර නොදුන්නේය. ඒ වෙනුවට ඔහු මගේ සෞම්‍ය වීගෙන සිත රිදවූයේය. උත්තර ධ්‍රැවයත් දක්ෂිණ ධ්‍රැවයත් ආසක්ත වන්නාක් සේ සෞම්‍ය මා ඔහුගේ රළු කමට බැඳි ගියෙමි.

ඔහුගේ  තනි අතින් මගේ කොණ්ඩය එක මිටට තදින් අල්වා ගනියි.

'රිදෙනවා අයියෝ' 
මම ඔහුගේ උරහිස සපා කමි.

ඔහු කිසිදු කරුණාවකින් තොරව කැටි කොටගත් කොණ්ඩය රැඳි අතින්ම මගේ හිස ඔසවයි.  මගේ දෑස් පියවෙයි. ජීවිතය කියවිය හැකි ඔහුට මගේ ආරාධනාව වටහා ගනු නොහැකිද? මඳ අඳුර , අන්ධකාර ගස් කොලන් , පසෙකින් ගලන දොළ පහරේ නාදය , මගේ හිත සමග නින්නාද දෙන ආශාවන් යටපත් කිරීමට කිසිදු වෑයමක් නොගනියි.

ඔහු සෙනෙහසක් නැති සේ මා පසෙකට කොට නැගිටියි. මම දුර්මුඛ වෙමි.  ඔහු ඉදිරියේ තරම් මම කිසිදා කිසිතැනක එතරම්ම ලෙහෙසියෙන් 'මා' නොවූයෙමි. එහි නිර්ලජ්ජිත , ආදරනීය , සෙනෙහෙබර  'මම' ඔරිජිනල් වේශයෙන්ම නිදැල්ලේ හැසිරුනෙමි.

'කිස් එකක් ඕනෙ !' මම අණ කරමි.

'බැහැ, එහාට වෙනව, කෝලම!' ඔහු ගණන් උස්සයි.

'මම බහිනව එලියට '   මම තර්ජනය කරමි .

'පල ඉතින්! මම යනව' 

'බැහැ. ඕනෙ !' මම බොලඳ වෙමි.

'ඉල්ලන ඉල්ලන වෙලාවට දෙන්න මම බැඳිල නැහැ' 

මම පරාජය වෙමි. යලිත් මගේ පස රිය වීදුරුවට මම නාසය අලවා ගමි. ඔහු වෙන මොකක්දෝ වැල් වටාරමක් කියවයි. මට එය ඇහෙන්නේ නැත. මම හ්ම් කියමින් අහක බලා සිටිමි.

'ඒයි... !'

ඔහු මගේ පිට පෙදෙසට කතා කරයි. මම අඩමානයට ඇලවී බලා යලිත් පස්ස හරවමි.  ඔහු රිය පණ ගන්වයි...

'අනේ......! ' මගේ හිත අඬන්නට ගනියි. ඒත් දත විකා ගෙන මම සිටින්නෙමි. ඔහුට මාත් මට ඔහුත්  කිසිදා පරාජය නොවූ බව මට මතකය.

ඔහු පණ ගැන්වූ රිය අඩියක් දෙකක් ඉදිරියට ගෙන යයි.

මගේ බඳ වටා එක අතක් යවන ඔහු අනෙක් අතින් මගේ කුර්තාව ඔසවා කොඳු ඇට පෙලෙහි මැද හරියට වන්නට සිය උණුසුම් හාදුවක් තබයි. එය විඳගත නොහැකි තරම් සරාගී හෙයින් ඔහුගේ දැඩි ග්‍රහණය අස්සෙන් මම ඇඹරෙමි. තවත් එක් හාදුවක් එතැනම තබා ඔහු කුර්තාව සකසමින් , කිසිත් සිදු නොවූවාක් මෙන් ඇදෙන රිය සියතට ගනියි.

ඔහුගේ හාදු දෙකෙහි උණුසුමෙන් මමද සුක්කානම් රෝදය මත උත්ථාන වී ඔහු දෑතට නතුව සිටිමි. වචන නො එයි.ඔහු රිය පදවමින්ම මා ඔහු වෙත ඇද ගනියි.

'තව එකක් ඕනි' මම ඔහුට තුරුලුව කොඳුරමි.

'බැහැ... ආයෙ නැහැ. ඔය ඇති'
ඔහුගේ අභිමානයට , ඒ රළු බවට මා කෙතෙක් ආදරය කළේදැයි අදද මට සිතා ගත නොහැකිය.

'අනේ...... ප්ලීස්....' 

'නාහෙන් ඇඬුවට මොකුත් ලැබෙන්නෙ නැහැ'...

මොහොතක් දෙකක් නිහැඬියාව රජ වෙයි. 


'You know Batti , I can give you another kiss, same place, same way... But its never the same moment Batti !'  

මම තවත් ආදරෙන් ඔහුට තුරුලු වෙමි....

'Shit ! This is exactly the life I was looking for... Life is Shit!'

ඔහු මගේ සවන් අසල හිඳ තමාටම කොඳුරයි.

'But you just said, Life is Beautiful'  

මම මඳ සිනහවෙන් කොඳුරමින් ඔහුගේ උරහිස සපා කමි.

'පලයන්... එහාට වෙයන් .. අනාචාරයේ හැසිරෙමින් රිය පැදෙව්වා කියල පොලිසියෙන් අල්ලයි'  

මගේ සිත ගෙවූ හැම තත්පරයක් ගැනම ලෝභයෙන් පිරෙයි.

---------------

අද සිත්වින්දී නැත. ගල් බංගලාවට පහළින් ලොකු වංගුව නාරදගේ රිය පසුකළේ කොයි වෙලේදැයි මතක නැත.

'ලොකු මැඩම් ... බහිනවද .. වඩා ගෙන ගෙට අරන් යන්නද?' 

නාරද නිවස අසල බැස ඇතුවා පමණක් නොව , මගේ රිය දොරද හැරගෙන මා බසින තුරු බලා හිඳියි. නාරදගේ දෑත් මගේ හිසෙහි රැඳෙයි. මට ඇඬෙන්නට එයි. ඔහුගේ සිනහ මුසු දයාභරිත මුහුණ දකින මම අන්ද මන්ද වෙමි.

දෙයියනේ මම කොච්චර පවු කරනවද?

ඇදෙන රියක සිට , කොඳු ඇට පෙලෙහි තැබු ඒ උණුසුම් නිහඬ එමෙන්ම අඳුරු හාදුව පිලිබඳ මතක බොඳ වන්නේ වාත වේගයෙනි...